Peter Aerts

Peter Aerts - Legendy sportów walki

Data i miejsce urodzenia: 25.10.1970, Eindhoven
Narodowość: Holandia
Dyscyplina: Kick-boxing
Osiągnięcia:

• Trzykrotny Mistrz K-1
• 6-krotny finalista K-1
• Mistrz Świata IKBF oraz WMTA

Fedor Emelianenko

Fedor Emelianenko - Legendy sportów walki| MMA

Data i miejsce urodzenia: 28.09.1976, Rubiżne
Narodowość: Rosja
Dyscyplina: MMA(Mieszane sztuki walk)
Osiągnięcia:

• Mistrz World Alliance of Mixed Martial Arts (WAMMA) w wadze ciężkiej w latach 2008-2010
• Zwycięzca Pride Grand Prix w wadze ciężkiej w 2004 r.
• Mistrz Pride FC w wadze ciężkiej w latach 2003-2007
• Zwycięzca Rings Absolute Class w 2002 r.
• Zwycięzca Rings Heavyweight Class Tournament  w 2001 r.
• Brązowy i złoty medalista z Mistrzostw Rosji w Judo – 1997, 1998
• 7-krotny Mistrz Rosji w Sambo bojowe
• 4-krotny Mistrz Świata w Sambo bojowe
• Numer jeden na światowych listach i rankingach wśród zawodników MMA w latach 2003-2010

Randy Couture

Randy Duane Couture - Legendy sportów walki | MMA

Data i miejsce urodzenia: 22.06.1963/ Everett, Waszygton)
Narodowość: USA
Dyscyplina: Mieszane Sztuki Walk(MMA)
Osiągnięcia:

• Zdobywca złotego medalu w zapasach w stylu klasycznym na Igrzyskach Pan Amerykańskich w 1991 r.
• Dwukrotny Mistrz Świata UFC w wadze półciężkiej – 2003 r., 2004 r., oraz raz tymczasowy
• Trzykrotny Mistrz Świata UFC w wadze ciężkiej – 1997, 2000 -2002, 2007
• Zawodnik roku 1997 według Black Belt Magazine
• Zwycięzca turnieju UFC 13 1997 roku.
• Zawodnik dekady MMA 2000-2009, według Wrestling Observer Newsletter

Mike Tyson - Legendy boksu

Mike Tyson (Michael Gerard Tyson)

Data i miejsce urodzenia: 30.06.1966 r., Nowy Jork
Narodowość: USA
Dyscyplina: Boks
Osiągnięcia:

• Niekwestionowany Mistrz Świata Wagi Ciężkiej w latach 1986-1990 oraz 1996 r.(najmłodszy mistrz w historii)

Muhammad Ali - Legendy boksu

Muhammad Ali(Cassius Marcellus Clay Jr.)

Narodowość: USA
Data i miejsce urodzenia: 17.01.1942, Louisville
Dyscyplina: Boks
Osiągnięcia:

• Mistrz Świata Wagi Ciężkiej w latach 1964-1967 oraz 1974-1978
• Złoto na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w wadze półciężkiej w 1960 r.

Tommi Makinen

Tommi Makinen - Legendy sportu | Rajdy WRC

Data i miejsce urodzenia: 26.04.1964, Puuppola
Narodowość: Finlandia
Dyscyplina: Kierowca rajdowy
Osiągnięcia:

• 4-krotny Mistrza Świata w Rajdach Samochodowych WRC - 1996, 1997, 1998, 1999
• 26-krotny zwycięzca w rajdach WRC (45 podium)
• 362-krotny zwycięzca etapowy w rajdach WRC

Alain Prost - Legendy F1

Alain Prost

Data i miejsce urodzenia: 24.02.1955, Lorette
Narodowość: Francja
Dyscyplina: Kierowca wyścigowy, Formuła 1
Osiągnięcia:

• 4-krotny Mistrz Świata w Formule 1 - 1985, 1986, 1989, 1993
• 51-krotny zwycięzca w wyścigach GP w Formule 1
• 106 razy stawał na podium w wyścigach F1
• 31 razy wywalczył pole position w wyścigach F1

Sebastien Loeb - Legendy sportu| Rajdy WRC

Sebastien Loeb - Legendy sportu | WRC

Data i miejsce urodzenia: 26.02.1974, Haguenau
Narodowość: Francja     
Dyscyplina: Rajdy Samochodowe
Osiągnięcia:

• Rajdowy Mistrz Francji – 2001
• Rajdowy Mistrz Świata super  1600 - 2001 r.
• Rajdowy Wicemistrz Świata - 2003
• 9-krotny Mistrz Świata w Rajdach Samochodowych WRC( 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012)
• 76 zwycięstw w WRC(do 2012 r)
• Drugie miejsce w wyścigu Le Mans 24 h - 2006
• 3-krotny zwycięzca Race of Champions - 2003, 2005, 2008

Sebastien Loeb biorąc pod uwagę osiągnięcia, jest najwybitniejszy i najbardziej utytułowanym rajdowym kierowcą świata, dzierży liczby zwycięstw w Rajdowych Mistrzostwach Świata zarówno w tytułach mistrzowskich jak i liczby rajdowych zwycięstw bijąc na głowę. Domeną Loeba jest znakomita jazda po drogach asfaltowych.
Sebastiena Loeba od dzieciństwa interesował sport, jednak nie od razu wsiadł za kółkiem, gdyż początkowo trenował gimnastykę, zajmując 5 miejsce na Mistrzostwach Francji. Na całe szczęście złapał bakcyla i zaczął interesować się rajdami, ale za całą pewnością nie wiedząc jeszcze, że zostanie najwybitniejszym kierowcą rajdowym.

Początki wielkiej kariery

Przygodę z rajdami rozpoczął na dobre w 1995 r. W 1997 r. za kółkiem Peugeota 105 odnosi pierwsze sukcesy juniorskie. W tamtym okresie Loeb poznaje Daniela Elenę, pilota  którym jeździ do dziś. W 1998 r. zdobywa 6 miejsce w Citroën Saxo kit-car Cup, a w 1999 r. pierwsze. Rok 1999 to także pierwszy start w Rajdowych Mistrzostwach Świata, kiedy to zadebiutował w Rajdzie Kostaryki. Startując w klasie A6 zwycięża w Rallye de France – Tour de Corse i Rallye San Remo.
Rok 2000 to przełom w karierze Loeba. Dzięki wstawiennictwu Didiera Auriola, Loeb po raz pierwszy jedzie w rajdzie samochodem WRC – Toyotą Corollą. Bierze udział w Rajdzie Francji oraz Rajdzie Włoch, plasując się w pierwszej dziesiątce. W Rajdzie Wielkiej Brytanii jadąc samochodem Citroen Saxo VTS, odnosi pierwsze miejsce w klasie A6. Wcześniej jednak zdobywa mistrzostwo Francji w klasie Citroën Saxo kit-car w Szutrowych Mistrzostwach Francji. Zwraca to uwagę Guya Frequelina, który oferuje Loebowi możliwość reprezentowania Citroena w Mistrzostwach Francji.

W 2001 r. Sebastien Loeb odnosi swój pierwszy poważny sukces międzynarodowy, zwyciężając Mistrzostwa Świata w klasie super 1600. W rajdzie Sanremo jadąc samochodem WRC po raz pierwszy wskoczył na podium zajmując drugie miejsce.
Od 2002 r. już na dobre przeniósł się do samochodu WRC jeżdżąc Citroenem Xarą. W debiutanckim rajdzie sezonu w Monte Carlo zajął drugą lokatę i to tylko dlatego, że dostał dwuminutową karę za niezgodną z przepisami zmianę opon. Kilka miesięcy później w Niemczech wygrywa swój pierwszy rajd WRC.

W sezonie 2003 r. Francus jest już jednym z głównych bohaterów Rajdowych Mistrzostw Świata, zasiadając w fabrycznym zespole Citroena, wraz ze swoim pilotem Danielem Eleną siedmiokrotnie stanął na podium, w tym trzykrotnie odnosi zwycięstwa(Monte Carlo, Rajd Włoch, Rajd Niemiec). Już wtedy można było zauważyć, że francuski kierowca znakomicie jeździ na drogach asfaltowych. Już tego roku bardziej utytułowani koledzy z zespołu (Carlosa Sainza i Colin McRae) musieli uznać jego wyższość.

Pasmo niespotykanych sukcesów

W 2004 roku Sebastien Loeb zdominował sezon i został Rajdowym Mistrzem Świata. Sześciokrotnie zwyciężał i tylko raz był poza podium. Mimo nieukończenia dwóch rajdów wygrał mistrzostwa z 36 punktową przewagą nad drugim Peterem Solbergiem. Udowodnił także, że potrafi znakomicie jeździć na nawierzchniach luźnych. Zwyciężając 6 razy w jednym sezonie wyrównał rekord swego rodaka Didiera Auriola. Loeb dał również wygraną Citroenowi wśród zespołów.

Rok 2005 to ciąg dalszy wielkich sukcesów i kolejne rekordy. Loeb zdobył drugie z rzędu Mistrzostwo bijąc kolejne rekordy. Dziesięciokrotnie zwyciężył i aż sześć razy pod rząd, co się nigdy wcześniej nie zdarzyło w historii rajdów WRC. Całe mistrzostwa wygrał na kilka rajdów przed końcem z 56 punktową przewagą nad drugim kierowcą, co również jest rekordem. Wyczyn Sebastiena Loeba można porównać tylko z dominacją Michaela Schumachera w F1 w 2004 r.

Ale jak się okazało to wcale nie był szczyt możliwości francuskiego kierowcy. W sezonie 2006, w pierwszy rajdzie roku w Monte Carlo. Loeb po raz pierwszy od czterech lat musiał uznać wyższość innego kierowcy, zajmując drugą lokatę. Odbił to sobie w kolejnych rajdach odnosząc 8 zwycięstw. Podczas zwycięskiego Rajdu Niemiec, Loeb wyrównał rekord 26 zwycięstw Carlosa Sainza, a kolejne zwycięstwo w Japonii dało mu pierwszą pozycję na liście wszech czasów. Zwycięstwo w Rajdzie Cypru dało mu trzecie z rzędu Mistrzostwo na cztery Rajdy przed końcem. Okazało się to dość istotne, gdyż Loeb złamał rękę jeżdżąc rowerem w pobliżu dom i nie mógł już wystartować tego roku.

Sezon 2007 nie był tak lekki i łatwy do wygrania jak poprzednie. Loeb o pierwsze miejsce musiał stoczyć zażartą walkę z Marcusem Gronholmem. Fin lepiej się spisywał na luźnych nawierzchniach, a Francuz w Rajdzie Norwegii zajął dopiero 14 miejsce, nie kończąc dodatkowo rajdów we Włoszech i Japonii. Na dwie rundy przed końcem sezonu, Sebastien Loeb, tracił 4 punktów do Gronholma. Zostały dwa rajdy – Irlandii i Wielkiej Brytanii, gdzie przewagę, z racji specyfiki trasy dawano Gronholmowi. Jednak Fin w Irlandii rozbił swojego Forda Focusa, a Loeb odniósł zwycięstwo, obejmując prowadzenie w klasyfikacji generalnej. Wszystko miało się rozstrzygnąć podczas Rajdu wielkiej Brytanii. Tam mimo „dopiero” trzeciego miejsca, Loeb zdobył czwarty tytuł mistrzowski, wyrównując rekord Tommi Makinena.
W 2008 r. największych rywalem Loeba na rajdowych trasach był Mikko Hirvonen, który w pierwszej połowie sezonu objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej. Jednak druga część należała do Sebastiena Loeba, który od Rajdu Finlandii wygrywał 5 razy pod rząd. Końcowy sukces przypieczętował zwycięstwem w Wielkiej Brytanii. Piąty tytuł mistrzowski dał Leobowi kolejny rekord, posiadał już na koncie 47 zwycięstw.

Kolejny sezon Loeb rozpoczął passą 5 zwycięstw pod rząd, w tym po raz pierwszy w Rajdzie Norwegii. W trzeciej eliminacji sezonu – Rajdzie Cypru, Loeb odniósł swoje jubileuszowe 50 zwycięstwo w rajdach WRC. Jednak druga część sezonu była trudniejsza i o końcowe zwycięstwo do samego końca musiał walczyć z Mikko Hirvonenem.
Na Rajdzie Akropolu, jadąc na trzeciej pozycji wypadł z trasy, w groźnie wyglądającym wypadku samochód uległ całkowitemu zniszczeniu. W 2009 r. Sebastian Loeb zawitał także  w Polsce podczas rozgrywanego po raz pierwszy od 1973 r,  Rajdu Polski włączonego do Mistrzostw WRC. Jednak ten występ nie był udany dla Francuza, uszkodził zawieszenie swego Citroena po uderzeniu w pieniek ukryty w grząskim piasku na poboczu, samochód nie nadawał się do dalszej jazdy, następnego dnia kontynuował rajd na zasadach SupeRally. Po poleceniach szefowskich w stosunku do kierowców juniorskiego zespołu Citroen ukończył rajd na siódmej pozycji – stracił tym samym prowadzenie w klasyfikacji generalnej, o jeden punkt na rzecz Mikko Hirvonena.
Po zwycięstwie w Rajdzie Katalonii, zmniejszył przewagę Hirvonena przed ostatnim rajdem sezonu. W Rajdzie Wielkiej Brytanii musiał zyskać co najmniej jedną punktowaną pozycje przed Hirvonenem. Po niesamowitej dyspozycji na dwóch odcinkach specjalnych odniósł zwycięstwo w rajdzie, co dało mu punkt przewagi w klasyfikacji generalnej Mistrzostw Świata.

W sezonie 2010 rozpoczął śnieżny Rajd Szwecji, w którym Loeb zajął drugą lokatę za Hirvonenem. Następnie były trzy zwycięstwa kolejno w Meksyku, Jordanii i Turcji. Zwyciężył także w nowej imprezie cyklu - Rajdzie Bułgarii.. Dołożył jeszcze cztery zwycięstwa co dało mu 7 z rzędu Mistrzostwo w WRC!

Rok 2011 przyniósł nową generację samochodu o nazwie  - Citroena DS3 WRC. Cały sezon był dość zmienny dla Loeba, rozpoczął go od dopiero 6 miejsca podczas Rajdu Norwegii. W całym cyklu wygrał tylko 5 wyścigów co było najsłabszym rezultatem od 2003 roku.  Mimo dwóch rajdów których nie ukończył odniósł 8 zwycięstwo! Wyczyn ten jest najlepszym biorąc pod uwagę wszystkie sporty motorowe najwyższej klasy startowej. W kolejnym sezonie na rajdowych trasach nic się nie zmieniło, bo nadal królował Francuz. Odniósłszy 9 zwycięstw po raz 9 został Radowym Mistrzem Świata.

Poza trasą

Sebastien Loeb mieszka w Szwajcarii niedaleko Lozanny, wraz z żonę Severine i córkę Valentine. Oni W 2009 roku został odznaczony Kawalerem Legii Honorowej przez prezydenta Francji  Nicolasa Sarkozy'ego. Sebastian Loeb jest członkiem "Champions for Peace", elitarnego kluby 54 wybitnych sportowców pełniących rolę szerzenia pokoju na świecie poprzez sport.

info: wikipedia

Valentino Rossi - Legendy sportu

Valentino Rossi - Moto GP

Data i miejsce urodzenia: 16.01.1979/ Urbino
Narodowość: Włochy
Dyscyplina: Wyścigi motocyklowe
Osiągnięcia:

• Motocyklowych Mistrz Świata w klasie 125 cm3  - 1997 r.
• 2-krotny Motocyklowy Mistrz Świata w klasie 250 cm3 -  1998, 1999
• 2-krotny Motocyklowy Mistrz Świata w klasie 500 cm3- 2000, 2001
• 6-krotny Mistrz Świata w klasie Moto GP – 2002-2005, 2008-2009, oraz raz drugi i dwukrotnie trzeci.
• Rekordzista pod względem liczby zwycięstw w wyścigach motocyklowych( do sezonu 2011 - 104 zwycięstw)

Ayrton Senna - Legendy sportu - F1

Ayrton Senna da Silva - Legendy sportu| F1

Data i miejsce urodzenia:  21.03.1960, Sao Paulo
Data śmierci: 01.05.1994, Bolonia/Włochy
Narodowość: Brazylia
Dyscyplina: Wyścigi, Formuła 1
Osiągnięcia:

• Mistrz Brytyjskiej Formuła Ford 1600 – 1981 r.
• Mistrz Europejskiej Formuły Forda 2000 – 1982 r.
• Mistrz Brytyjskiej Formuły Ford 2000 – 1982 r.
• Zwycięzca Grand Prix Makau – 1982 r.
• Mistrz Brytyjskiej Formuła 3 – 1983 r.
• Trzeci w Formułe 1 – 1987 r.
• Mistrz Formuły 1 – 1988, 1990, 1991
• Wicemistrz Formuły 1 – 1989 r.
• Wicemistrz Formuły 1 – 1993 r.
• 41-krotny zwycięzca GP F1
• 65-krotnie wywalczył pole position

Ayrton Senna to jeden z najwybitniejszych kierowców Formuły 1. Jego wspaniałą karierę przerwał tragiczny w skutkach wypadek, podczas którego Brazylijczyk zginął.

Początki

Zachęcany przez ojca, entuzjastę wyścigów, Senna zasiadł w swoim pierwszym gokarcie w wieku czterech lat. Zaczął się ścigać w kartingu w wieku 13 lat. W 1977 r. wygrał Kartingowe Mistrzostwa Ameryki Południowej. Rok później obronił tytuł. W latach 1978-1981 zdobywał gokartowe Mistrzostwo Brazylii, dwukrotnie był też Wicemistrzem Świata (1979, 1980) w Kartingu.
Od 1981 r. Senna swoją karierę przeniósł do Europy, a dokładnie do Anglii, gdzie startował i wygrywał w Brytyjskich Formułach. Aby odróżnić się od wielu swoich rodaków, przyjął nazwisko panieńskie swojej matki – Senna, zamiast Silva. W 1982 r. dalej ścigał się w Europejskiej i Brytyjskich Formule Forda 2000, wygrywając oba cykle. Wygrał także w prestiżowym Grand Prix Makau, odbywające się w Chinach.

W 1983 r. w rywalizacji w Brytyjskiej Formule 3 z Martinem Brundle, zapewnił sobie miejsca w zespole Toleman, startującym w Formule 1.

Kariera w F1

Kolegą z zespołu Senny został Johnny Cecotto. Ayrton,w najbardziej prestiżowych wyścigach świata zadebiutował podczas Grand Prix Brazylii w 1984 r. Już w swoim drugim stracie zdobył pierwsze punkty, było to podczas Grand Prix RPA, gdzie zajął szóstą lokatę. Najlepszy start tego sezonu zanotował podczas Grand Prix Monaco, gdzie podczas deszczu popisywał się niezwykle skuteczną jazdą, co dało mu druga pozycję. To właśnie znakomita jazda podczas trudnych warunków atmosferycznych, stała się znakiem rozpoznawczym Brazylijczyka. Ayrton Senna dwukrotnie był 3 trzeci, i na koniec sezony zajął 9 pozycję.

Od sezonu w 1985 r.. Senna związał się ze stajnią Lotusa (przez co został ukarany przez stajnię Toleman za potajemne negocjacje absencją na dwa wyścigi). Podczas deszczowego Grand Prix Portugalii odniósł swoje pierwsze zwycięstwo, powtórzył to jeszcze w Grand Prix Belgii. Ostatecznie zajął dobre czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej.

W następnym sezonie Senna powtórzył swój rezultat z poprzedniego, i mimo iż 8-krotnie stawał na podium, dało mu to dopiero 4 pozycję. Ale wówczas rywalizacja była bardzo zacięta, Senna miał za rywali takich znakomitych kierowców jak; Alain Prost czy Nelson Piquet.

W sezonie 1987,  Ayrton Senna bardziej zdecydowanie włączył się do walki o podium. Wygrał Grand Prix Monaco i Grand Prix Detroit, był także 4-krotnie drugi i 2-krotnie trzeci, co dało mu 3 miejsce w końcowej klasyfikacji.

W 1988 r. Ayrton Senna zmienił zespół na McLaren-Honda. Brytyjska konstrukcja napędzana silnikiem Hondy spisywała się bardzo dobrze. Kolegą z zespołu został odwieczny rywal senny Francuz Alain Prost. I to właśnie z nim Senna do ostatniego wyścigu rywalizował o pierwszą pozycje. Zwycięstwa w aż 7 Grand Prix zapewniło Brazylijczykowi pierwszy w karierze Mistrzostwo Świata Formuły 1, oraz Mistrzostwo Konstruktorów.

W kolejnym sezonie co raz częściej było słychać o konflikcie między „kolegami” z zespołu Senną i Prostem. Mimo, że reprezentowali jeden team, to na torze zachowywali się niczym wrogowie, co kończyło się nawet kolizją jednego z nich. Obaj oskarżali się o niesportowe zachowania na torze. Szeroko komentowana była sprawa wątpliwej dyskwalifikacji Senny podczas GP Japonii - przedostatniej kwalifikacji. Doszło do kolizji spowodowanej przez Prosta, w wyniku której Brazylijczyk ominął szykanę powracając na tor. Wygrał i sprawa mistrzostwa była zupełnie otwarta, lecz po dyskwalifikacji tytuł przypadł Francuzowi, a Senna musiał zadowolić się wicemistrzostwem.

W 1990 roku problemy Senny z partnerem z zespołu zostały rozwiązane, bo Prost przeniósł się do Ferrari. To wyszło Brazylijczykowi na dobre, bo wygrywając sześć wyścigów, po raz drugi w karierze wywalczył mistrzostwo, będąc tuż przed Prostem.

W sezonie 1991 dominacja Ayrtona Senny trwała. Wygrał cztery wyścigi z rzędu na początku sezonu, m.in. w swoim rodzinnym kraju w Brazylii. Mimo spadku formy w kilku innych wyścigach wygrał jeszcze w GP Węgier, GP Belgii i GP Australii, zdobywając trzecie Mistrzostwo z przewagą 24 punktów nad Nigelem Mansellem z Williamsa.

Sezon 1992 to początek problemów McLarena i całkowitej dominacji stajni Williams-Renault. Senna musiał się wycofać z siedmiu wyścigów i ostatecznie zajął czwartą pozycję w klasyfikacji generalnej. Mimo tego wygrał trzykrotnie, m.in. po raz piąty w Monte Carlo w GP Monaco, wyrównując rekord Grahama Hilla.

Pod koniec 1992 roku Ayrton Senna chciał porzucić F1, gdyż McLaren borykał się z poważnymi kłopotami. Senna nie miał podpisanego kontraktu z żadnym zespołem. Nie mógł przejść też do Williamsa, gdyż tam jeździł dobry kolega Senny – Alain Prost, który miał klauzulę w kontrakcie mówiącą, że Senna nie może zostać jego kolegą z zespołu. Brazylijczyk nazwał za to Prosta tchórzem. Senna nosił się z zamiarem uczestnictwa w wyścigach Indy Car, gdzie był na testach. Ale szef McLarenu Ron Dennis, zdołał namówić go do powrotu do zespołu.

Senna zgodził się tylko na jeden wyścig(GP RPA), po którym miał zadecydować czy nowy bolid z silnikiem Forda, będzie się w ogóle nadawał do rywalizacji na torze. Test poszedł nadzwyczaj dobrze, bo zajął tam druga lokatę. W nieco eksperymentalnym bolidzie Senna wywalczył w 1993 r. wicemistrzostwo, ustępując jedynie Prostowi. W sezonie tym odniósł 5 zwycięstw, w tym po raz szósty w GP Monaco ustanawiając nowy rekord. Zapisał się także podczas zwycięskiego GP Europy w Donington Park, gdzie w deszczowej pogodzie ośmieszył kierowców Williamsa – Damon Hilla i Alaina Prosta.
Po tym, bądź co bądź udanym sezonie, Ayrton Senna zakończył wieloletnią i niezwykle owocną współprace z McLarenem. Jeździł dla tej stajni w 96 wyścigach i zdobył dla niej trzy tytuły Mistrza Świata Kierowców oraz cztery tytuły Mistrza Świata Konstruktorów.

W 1994 roku Senna zawitał w końcu w Williamsie- Renault, i tym posunięciem wręcz zmusił do odejścia z zespołu(klauzula przestałą obowiązywać)) Alaina Prosta i wcześniejszego zakończenia kariery. Senna za rywali miał nowe pokolenie świetnych kierowców z Michaelem Schumacherem na czele. No dodatek nowy bolid pozbawiony systemów kontroli trakcji i aktywnego zawieszenia (które w latach 1992-93 dawały Williamsowi ogromną przewagę, a od 1994 roku zabronionych) okazał się konstrukcją wyjątkowo nieudaną. Senna nie ukończył pierwszych dwóch wyścigów, zdobywając w obydwu pole-position. 1 maja 1994 r. wystartował do trzeciego wyścigu sezonu i ostatniego w swoim życiu.

Czarny weekend i tragiczny wypadek

Weekend z GP Monaco na torze Imola, jest jednym z najtragiczniejszych momentów w historii wyścigów. Już w piątek podczas treningu miał miejsce wypadek Rubensa Barrichello. Brazylijczyk wjechał w stos opon po tym, kiedy wjechał zbyt szybko w zakręt i auto się uniosło. Barrichello stracił przytomność i nie pamięta wypadku, wyszedł z niego bez szwanku. Ten wypadek rozpoczął dyskusję na temat bezpieczeństwa w Formule 1. 30 kwietnia podczas kwalifikacji Austriak Roland Ratzenberger na swoim szybkim okrążeniu na zakręcie Villeneuve'a przy prędkości ok. 300 km/h uderzył frontalnie w betonową ścianę. Bolid odbił się i obracając się wokół własnej osi sunął przez jakieś 100 metrów aż zatrzymał się na następnym zakręcie. Już w tym czasie widać było, że Ratzenberger musiał być poważnie ranny, ponieważ jego głowa bezwładnie opadała na boki pod własnym ciężarem. Wszystko widziały miliony telewidzów na żywo. Ekipy ratunkowe przybyły na miejsce niemal natychmiast i rozpoczęła reanimację. Kwalifikację przerwano. Kibice pamiętają, jak chwilę po zdarzeniu na miejscu pojawił się Ayrton Senna, wyraźnie zszokowany. Brazylijczyk wszystko widział na ekranie w padocku. Gdy tylko udało się przywrócić akcję serca, Ratzenberga wniesiono do helikoptera i przetransportowano do szpitala w Bolonii. Niedługo po wypadku przyszła wiadomość: Roland Ratzenberger nie żyje. Po wypadku Ayrton Senna zdążył wypowiedzieć się na temat braku bezpieczeństwa w F1.

Następnego dnia o 14:00 wyścig ruszył z Senną na czele. Już w pierwszej minucie wyścigu doszło do poważnego wypadku. Pedro Lamy z impetem uderzył w stojący Benetton J.J. Lehto’a. Kawałki karoserii były porozrzucane w odległości 100 metrów, a koło jednego z bolidów oderwało się i poleciało w trybuny raniąc 9 osób. Gdy służby porządkowe uprzątnęły prostą startową, wyścig został wznowiony. Senna i Michael Schumacherr szybko oddalili się od pozostałych kierowców. Obaj wjechali w bardzo długi zakręt Tamburello. Z kamery umieszczonej w samochodzie Schumachera widać było słupy iskier wydobywające się spod Williamsa Ayrtona. Chwilę po tym, gdy obaj kierowcy wyjeżdżali z zakrętu, samochód Senny nagle z nieznanych przyczyn zamiast skręcić w lewo skierował się lekko na prawo po czym z impetem uderzył w betonową ścianę. Bolid odbił się i sunąc bokiem po piasku, zatrzymał się kilkanaście metrów od zakrętu. Porządkowi wybiegli na tor wymachując żółtymi flagami, jednak gdy Senna nie wychodził z wraku zamieniono je na czerwone, które oznaczają przerwanie wyścigu. Po kilku minutach ekipa ratunkowa była na miejscu i wyciągnęła Sennę z wraku auta. Trwała reanimacja, całe wydarzenie filmowały helikoptery telewizji RAI. Na torze wylądował śmigłowiec - ten sam, który dzień wcześniej transportował Ratzenbergera do szpitala. Ayrton Senna także został zabrany do kliniki w Bolonii. W trakcie transportu praca serca dwukrotnie ustała.
Pod koniec zawodów doszło do kolejnego wypadku. Mechanicy źle zamontowali prawe tylne koło w bolidzie Michele’a Alboreto, które podczas wyjazdu z pit-lane oderwało się, i wystrzeliło z impetem raniąc dwóch mechaników Ferrari i Lotusa.

Wyścig zakończył się zwycięstwem Schumachera, a drugi był Nicola Larini, trzeci zaś Mika Hakkinen. Jednak wszyscy czekali na informacje ze szpitala o stanie zdrowia Senny. Niestety nie były one dobre. Najpierw poinformowano, że Brazylijczyk ma uraz mózgu i jest w śpiączce, a potem, że jego mózg nie pracuje a akcja serca jest sztucznie podtrzymywana. Niedługo po godzinie 19. wydano kolejny, ostatni już komunikat w sprawie stanu Senny: O 18.40 "akcja serca ustała. Ayrton Senna nie żyje”.

Istnieje wiele teorii tłumaczących przyczynę wypadku, od zbyt niskiego ciśnienia w oponach, poprzez przedmiotu na który najechał Senna, aż do złej konstrukcji bolidu i jego niesterowności.

Śmierć Senny stała się w Brazylii tragedią narodową, ogłoszono 3-dniowa żałobę. Pogrzeb transmitowały telewizje na całym świecie,  a uczestniczył w nim m.in. prezydent Brazylii Itamar Franco i skłócony z Senna rywal z toru – Alain Prost.
Wypadek Ayrtona Senny zapoczątkował poważną dyskusje na temat bezpieczeństwa w wyścigach, co w rezultacie znacznie podniosło poziom bezpieczeństwa w F1.

Senna był człowiekiem głęboko wierzącym. Niedługo przed śmiercią założył fundację Ayrton Senna Foundation, mającą na celu niesienie pomocy ubogiej młodzieży w Brazylii i na świecie. Dzisiaj Senna wciąż ma wpływ na losy wielu ludzi, stał się symbolem nadziei dla milionów rodaków i przykładem profesjonalizmu i człowieczeństwa.

info:wikipedia

Colin McRae

Colin McRae - Legendy sportu

Data i miejsce urodzenia: 05.08.1968, Lanark(Szkocja)
Narodowość: Wielka Brytania(Szkocja)
Dyscyplina: Rajdy samochodowe
Osiągnięcia:

• Mistrz Świata w Rajdach Samochodowych WRC -1995 r.
• 5-krotny Mistrz Wielkiej Brytanii w Rajdach Samochodowych
• 25-krotny zwycięzca w Rajdach WRC
• 477-krotny zwycięzca etapowy w rajdach WRC 477

Colin McRae to jeden z najsłynniejszych kierowców rajdowych. Zasłyną w widowiskowej jazdy na krawędzi ryzyka. Zawsze dążył do zwycięstwo przez co wiele rajdów nie ukańczał. Zyskał przydomek „Latający Szkot”.

Początki

Colin McRea wychował się w rajdowej rodzinie. Jego ojciec Jimmy, był również kierowcą rajdowym, w ślady ojca poszedł również brat Colina- Alister . Młody Szkot na początku interesował się rajdami motorowymi, jednak w późniejszym czasie przesiadł się na cztery kółka. McRae w profesjonalnych rajdach samochodowych zadebiutował w 1986 r. za kierownicą Talbot Sunbeam. Szybko zyskał fanów z powodu swego efektownego i widowiskowego stylu jazdy. Dwa lata później zastał Mistrzem Szkocji. Pierwszy występ w samochodzie WRC zanotował w 1987 r. W rajdzie Nowej Zelandii w 1989 r. zajął wysokie 5 miejsce w klasyfikacji generalnej rajdu. W 1990 r. odniósł także zwycięstwo w Mistrzostwach Wielkiej Brytanii, za kierownicą Peugeota 309 GTi.

Rajdy WRC

W aucie marki Subaru, wygrał Mistrzostwa Wielkiej Brytanii w roku 1991 i 1992. Wkrótce przeniósł się do zespołu fabrycznego Subaru ścigając się już w Mistrzostwach Świata. Pierwszym rajdem, który wygrał był Rajd Nowej Zelandii. W 1994 roku odnotował dwa zwycięstwa; w Rajdzie Nowej Zelandii i Wielkiej Brytanii,  zajmując 4 miejsce w klasyfikacji generalnej na koniec sezonu.

Największy sukces Colin McRea odniósł w 1995 roku, kiedy to z zespołem Subaru został Mistrzem Świata wyprzedając Carlosa Sainza. Dał róniez dal zespołu Mistrzostwo konstruktorów.

W sezonie 1996 McRae, spisywał się równie dobrze, wygrał trzy rajdy, ale to nie wystarczyło na to, aby prześcignąć znakomitego fińskiego kierowcę Tommi Makinena. Jednak przyczynił się do drugiego zwycięzca Subaru wśród konstruktorów. Znakomity sezon 1997, z aż pięcioma zwycięstwami, zakończył ponownie na drugiej pozycji za Makinenem. Dał również trzecie z rzędu zwycięstwo konstruktorów zespołowi Subaru.

W 1998 roku przeniósł się do teamu Forda, gdzie ścigał się Focusem. Tego roku wygrał trzy rajdy i uplasował się na trzeciej pozycji w Mistrzostwach Świata, przegrywając z Tommim Makinenem i Carlosem Sainzem. Niestety w nowym aucie Colin nie spisywał się także dobrze, Focus ustępował zarówno Mitsubishi, Subaru i Toyocie. W 1999 r. dzięki nowej umowie z Fordem, Brytyjczyk zainkasował rekordową sumę 6 mln. funtów.  Jedank auto nie jechało tak jakby sobie życzył Szkot, i w 2000 r. zagroził odejściem z zespołu, ale w końcu przedłużył umowę na kolejne dwa lata.

Do gry wrócił w 2001 roku, kiedy to wygrał 3 rajdy i uplasował się na na drugiej pozycji w klasyfikacji generalnej za Richardem Burnsem. W 2002 roku wygrał po raz kolejny Rajd Safari, stając się wówczas rekordzistą pod tym względem. Sezon zakończył na 4 pozycji, i postanowił rozstać się z Fordem i przejść do Citroena.

W inauguracyjnym  sezonie zajął dopiero siódmą lokatę. Nowe przepisy sprawiły(tylko dwóch kierowców w zespole), że Szkot musiał szukać miejsca gdzie indziej. Niestety to mu się nie udało, i po raz pierwszy od ponad 10 lat nie startował w MŚ.

McRea jednak na brak zajęć nie narzekał. Postanowił spróbować swoich sił w Rajdzie Dakar, w którym wystartował w 2004 r. kierując Nissana. Spisywał się bardzo dobrze, zdobywając dwa zwycięstwa etapowe. Rok później, po dobrym początku zaliczył wypadek i wycofał się z rajdu. Brał też udział w słynnym 24-godzinnym wyścigu Le Mans.

W sezonie 2006 podczas Rajdu Turcji zastąpił kontuzjowanego Sebastiena Loeba w Citroënie Xsara WRC . McRae nie ukończył jednak tego rajdu – zrezygnował z powodu awarii na 18 odcinku specjalnym.

W latach 2006-2007 brał udział jako kierowca rajdowy w X-Games (Igrzyska Sportów Ekstremalnych) w Stanach Zjednoczonych.

15 września 2007 r. Colin McRae zginął w katastrofie pilotowanego przez siebie śmigłowca. Pozostałe trzy ofiary to pasażerowie maszyny: 5-letni syn Colina – Johnny Gavin McRae, 6-letni Ben Porcelli, kolega Johnny'ego, z którym chłopiec bawił się przed wypadkiem oraz Graeme Duncan, przyjaciel rodziny.

Colin McRea jest również słynny z powodu kultowej serii gry komputerowej insygniowanej jego nazwiskiem. Został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego, za to, że jako pierwszy Brytyjczyk wywalczył MŚ w rajdach. 3-krotnie nagradzany kierowcą rajdowym roku przez Autosport, oraz wybrany rajdowcem roku przez Race of Champions w 1998 r. McRea wsławił się również tym, że nosił się z chęcią amputacji mniej sprawnego palca u ręki, gdyż jak twierdził, przeszkadza on mu w zmianie biegów.

 
źródła:wikipedia
         wrcrally.pl

Michael Schumacher - Legendy sportu

Michael Schumacher

Data i miejsce urodzenia: 03.1.1969, Hurth
Narodowość: Niemcy
Dyscyplina: Kierowca wyścigowy, Formuła 1
Osiągnięcia:

• 7-krotny Mistrz Świata w Formule 1(rekord)
• 91-krotny zwycięzca GP w Formule 1(rekord)
• 68 razy wywalczył pole position w F1(rekord)
• 152 razy stawał na podium w F1(rekord)

Pierwszą przygodę ze ściganiem, Schumacher rozpoczął w wieku czterech lat, kiedy to jego ojciec Rolf, skonstruował mu małego gokarta. Gdy młody Schumacher rozbił się o latarnie uliczną, rodzice zaprowadzili go na tor kartingowy, gdzie był najmłodszym zawodnikiem. Już w wieku 6 lat wygrał swoje pierwsze zawody. W latach od 1984- 1987 wygrał niemiecką i europejską serię kartów. W roku 1988 wystartował w Formule Ford, a przez następne dwa lata ścigał się w niemieckiej Formule 3, w której zdobył mistrzostwo w 1990 r. Następnie występował w Formule 3000 w Japonii. Jeszcze przed rozpoczęciem kariery w Formule 1 ścigał się kilkakrotnie w europejskiej serii "touring car", m.in. dla zespołu Sauber. Taką rozbieżność w seriach wyścigowych umożliwił mu program rozwoju młodych kierowców Mercedesa. Z założenia kierowca miał być jak najbardziej wszechstronny. Umiejętności zdobyte w ten sposób niejednokrotnie dały mu przewagę w późniejszych startach w F1.

Debiut w F1

W Formule 1 zadebiutował w 1991 r., w zespole Jordan, kiedy to zastąpił z powodu problemów z prawem Bertranda Gachota. Pierwszego wyścigu w GP Belgii, Schumacher nie ukończył z powodu awarii bolidu. Jednak umiejętności młodego Schumachera zostały dostrzeżone i pozyskał go zespół Benetton-Ford, którego kierowca był już w kolejnym wyścigu.
Pierwsze zwycięstwo Schumi odniósł dopiero w następnym sezonie, wygrywając GP Belgii, ale wcześniej 4-krotnie stawał na podium. Cały sezon zakończyła znakomitym trzecim miejscu.

W 1993 r., Schumacher aż 8-krotnie stawał na podium, oraz wygrał Grand Prix Portugalii. Mimo bardzo dobrze sprawującego się bolidu, zespół Schumachera nie był wstanie konkurować z dysponującym tego sezony świetnym autem Williamsa. Niemiec zakończył sezon na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej, choć w kategorii producentów uplasował się z zespołem na 3 pozycji.
W 1994 r. w F1 zdarzyło się bardzo dużo negatywnych rzeczy. Schumacher walczył już o mistrzostwo z Ayrtonem Senną, który zginął na torze Imola w Grand Prix San Marino. Po śmierci Senny, rolę walki o tytuł mistrzowski z Schumim przejął Damon Hill, zatrudniony wtedy przez Williams-Renault. Los zdawał się jednak nie sprzyjać Niemcowi. Zaczął dobrze – wygrał 6 z pierwszych siedmiu wyścigów. Przewaga zaczęła gwałtownie topnieć po kłopotach Schumachera w drugiej połowie sezonu – podczas GP Wielkiej Brytanii Schumacher został ukarany za wyprzedzanie na okrążeniu formującym, nic sobie z tego nie robiąc zwyczajnie ją zignorował, za co został zbanowany na dwa następne wyścigi. Sprawy uległy jeszcze pogorszeniu, kiedy pretendent do drugiego z kolei tytułu mistrzowskiego został zdyskwalifikowany po swoim zwycięstwie w GP Belgii za niedozwolone części na bolidzie. Prowadząc zaledwie jednym punktem z Damonem Hillem przed ostatnim wyścigiem sezonu, zderzył się z nim (do tej pory nie udowodniono, że specjalnie), zagarniając tym samym puchar i tytuł Mistrza Świata F1.

Początek Ery Schumachera

W 1995 r. Michael Schumacher triumfował po raz kolejny ale tym razem przewaga nad Damonem Hillem była zdecydowana, bo aż 33 punkty. Wygrał również z team’em w mistrzostwach konstruktorów. Schumi wygrał 9 wyścigów – zaczęła się dominacja i  era Schumachera.
W 1996 r. Schumacher związał się z zespołem Scuderia Ferrari, w którym odniósł największe sukcesy, i marką, z którą jest najbardziej kojarzony. Ferrari nie odnosiło poważnych sukcesów od 1979 r. i Niemiec miał być szansą na odrodzenie się tej wielkiej marki. Zespół Jeana Todta przy współpracy z Schumacherem bardzo się zgrał i wzmocnił. Jean Todt potwierdził zasługi Niemca w zjednoczeniu zespołu. Schumacher ściągnął do Ferrari znakomitego fachowca Rossa Brawna, późniejszego ojca nowopowstałego zespołu Brawn GP, a obecnie szefa teamu Mercedes GP. W pierwszym sezonie nie udało się jednak zdobyć mistrzostwa – Schumacher zajął 3 miejsce.

Po dwóch latach od przejścia do Ferrari, niemiecki kierowca był bliski zdobycia tytułu. Losy mistrzostwa rozstrzygnęły się dopiero na torze Jerez na jednym z zakrętów. W wyniku incydentu (Niemiec wjechał w Villeneuve'a) Michael został zdyskwalifikowany z klasyfikacji generalnej sezonu 1997.

Ferrari i Schumacher mieli nadzieję odegrać się w 1998 roku, ale ich plany zostały pokrzyżowane przez ekipę McLarena, która zastosowała rewolucyjny system hamulców. Schumi zakończył sezon na drugiej pozycji.
W sezonie 1999., Ferrari zdobyło w końcu tytuł mistrzowski konstruktorów. Szanse Michaela na indywidualne mistrzostwo zostały zaprzepaszczone wypadkiem podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii na torze Silverstone. Złamał nogę i nie wystąpił w sześciu następnych wyścigach, w których Schumachera zastępował Fin Mika Salo.
Upragniony tytuł mistrzowski dla kierowcy, Ferrari zdobyło w 2000 r. Schumacher zdobył trzeci tytuł mistrza świata, wygrywając 9 wyścigów w sezonie. Jednym z najbardziej dominujących sezonów był rok 2002 w którym zwyciężył aż w 11 z 17 wyścigów, a razem z Rubensem Barrichello wygrali w 15 z 17 wyścigów dla Ferrari, co było niespotykaną dominacją. W tym też roku Schumacher został pierwszym kierowcą w historii, który wszystkie wyścigi w sezonie kończył na podium.

W sezonie 2003 Schumachera stoczył zacięty bój o mistrzostwo z kierowcą McLarena Finem - Kimim Raikkonen, który przegrał z Michaelem o dwa punkty w klasyfikacji generalnej.
W 2004 r., Schumachera ponownie zdominował tory, wygrywając 13 z 18 wyścigów, co stanowi rekord wszech czasów w F1. Ukończył też sezon z rekordową liczbą 148 zdobytych punktów.
Po zakończeniu sezonu 2004, FIA wprowadziła nowe przepisy dotyczące pit-stop, wniesiono zakaz zmieniania opon podczas wyścigu. To była kontrowersyjna zmiana przepisów, niektórzy znawcy F1 twierdzili, że główną przyczyną była chęć zakończenia dominacji Ferrari i dostarczającej opony firmy Bridgestone.
Sezon 2005 był jednym z najtrudniejszych w karierze Niemca: wygrał tylko jeden wyścig (kontrowersyjne GP Stanów Zjednoczonych), wywalczył jedno pole position i trzy najszybsze okrążenia wyścigu. W mistrzostwach zajął trzecią pozycję, a tytuł powędrował w ręce Hiszpana Fernando Alonsa z zespołu Renault, który korzystał z oponach Michelin. Z braku możliwości zmiany opon podczas wyścigów, drużyny używające bardzo kiepskich opon Bridgestone były deklasowane przez bolidy drużyn na oponach Michelin.
Przepis ten został zniesiony w 2006 r., i do walki znowu mógł powrócić Michael Schumacher. O tytuł walczył z Fernando Alonso, z którym aby wygrać nie raz zachowywał się na torze nie fair. Podczas GP Monaco w 2006 Schumacher zastawił przejazd Alonso, aby pozbawić go szans na pole position. Został za to ukarany umieszczeniem na starcie na ostatniej pozycji. Zaledwie trzy miesiące później na GP Węgier Schumi heroicznie bronił swojej bardzo dobrej drugiej pozycji, która pozwoliłaby mu odrobić straty do broniącego tytułu Alonso. Przy licznych atakach Pedro de la Rosy i Nicka Heidfelda skracał sobie drogę i zajeżdżał drogę rywalom, ostatecznie zderzając się z rodakiem co doprowadziło do uszkodzenia zawieszenia.

Rozłąka i powrót
 
Po Grand Prix Włoch,  w którym zajął pierwsze miejsce ogłosił, że po sezonie zakończy karierę. Jego ostatnim wyścigiem było Grand Prix Brazylii na torze Interlagos. Podczas wyprzedzania Giancarla Fisichelli na dziesiątym okrążeniu doszło do kolizji tylnego koła Ferrari i przedniego spojlera samochodu Renault, w wyniku której pękła opona w bolidzie Schumachera. Został zmuszony do zjazdu do boksu i spadł na siedemnastą pozycję. Po tej kolizji był najszybszy na torze - ustanawiał najszybsze okrążenia w wyścigu (drugie najszybsze okrążenie w wyścigu, należące do Massy było o 0,7 sekundy wolniejsze). Ostatecznie zajął czwarte miejsce ze stratą 10 sekund do drugiego Alonso. Wyścig wygrał drugi kierowca Ferrari - Felipe Massa. Schumacherowi nie udało się zdobyć mistrzostwa.
Po czterech latach rozłąki z F1, Schumacher postanowił wrócić na tor. Wcześniej miał taką okazję po wypadku Felipe Massy, którego miał zastąpić w Ferrari, jednak bez testów i przygotowań skłoniły go do zrezygnowania, ponadto narzekał na ból karku którego nabawl się podczas wypadku motocyklowego.

Powrót na tory nastąpił w 2010 r., choć ale nie w zespole Ferrari, a Mercedes GP.  Jednak w pierwszym sezonie po powrocie Schumacherowi nie szło zbyt dobrze. Najwyższe miejscem jakie osiągną była pozycja 4, a cały sezon zakończył na miejscu 9. W kolejnym dwóch sezonach też nie było najlepiej, mimo świetnego kierowcy team Mercedes nie zdołał konkurować z najlepszymi. Po sezonie w 2012 roku, w którym Schumacher zdołał raz stanąc na podium(3), ogłosił po raz drugi, że kończy karierę.

Schumacher słynną z często brawurowej jazdy, oraz za kierowcę znakomicie jeżdżącego na mokrym torze. Przyczynił się do rozwoju F1 w dziedzinie bezpieczeństwa i technologii. Dwukrotnie zdobył Laureus Sports World Awards. Jest także ambasadorem UNESCO. Jest drugim najlepiej zarabiającym sportowcem, inkasując co roku około 80 mln dolarów.
Michael Schumacher sierpniu 1995 r. ożenił się z Corinną Betsch, mają dwójkę dzieci: córkę Gin-Marię i syna Micka. Obecnie mieszkają w Vufflens-le-Château w Szwajcarii. Jego młodszy o sześć lat brat, Ralf, był także kierowcą F1. Poza wyścigami Schumacher interesuje się piłką nożną, tenisem, pływaniem i narciarstwem.

info: wikipedia
 michael-schumacher.blog.onet.pl 

Renata Mauer

Renata Mauer-Różańska

Data i miejsce urodzenia: 23.04.1969, Nasielsk
Narodowość: Polska
Dyscyplina: Strzelectwo
Osiągnięcia:

Igrzyska Olimpijskie
	Atlanta 1996	karabinek pneumatyczny
	Sydney 2000	karabin w 3 pozycjach
	Atlanta	karabin standard
Mistrzostwa Świata
	Moskwa 1990	karabin pneumatyczny - 10 m
	Barcelona 1998	karabin pneumatyczny - 10 m
	Mediolan 1994	karabin pneumatyczny - 10 m

Renata Mauer-Różańska to legenda polskiego strzelectwa, przeszła do historii polskiego sportu zdybywając złoty i brązowy medal w Atlancie oraz złoto w Sydney.

 Ciężkie początki

Początki dla młodej Renaty były bardzo trudne. Mimo niewielkiego wzrostu, przez który ciężko było jej rywalizować ze swoimi rówieśnikami, nigdy się nie poddała. Od samego początku wielką rolę odgrywał nieoceniony talent tej dziewczyny. Dał on w końcu o sobie znać, kiedy rozpoczęła treningi w wieku 15 lat. Pierwszym jej klubem była Szkolna Sekcja Strzelecka w Zespole Szkół Budowlanych w Warszawie. Następny przystanek to Związkowy Klub Strzelecki Warszawa. Okazało się jednak, że o wiele łatwiej młodej Renacie będzie we Wrocławiu. To właśnie tam wybyła w wieku 20 lat i kontynuowała swoje treningi w barwach Śląska Wrocław.

Początki w rodzinnych stronach nie były usłane różami. Klubu Renaty nie było stać na to, by zakupić jej ubranie najnowszej technologii, bez którego mogła zapomnieć o startach na arenie międzynarodowej. Kolejnym mankamentem był fakt, że ZKS nie posiadał strzelnicy pneumatycznego ani kulowej z pawilonem. Wspólnie z trenerem postanowili coś zrobić z tym faktem i tym samym trafiła do Śląska Wrocław.
Mimo tego, iż Renata pochodzi z Nasielska, zawsze powtarza, że wszystkie sukcesy zawdzięcza Sekcji Strzeleckiej WKS Śląsk Wrocław. Na dobrą sprawę, to właśnie przeniesienie się do Wrocławia w 1989r. zaczęło przynosić pierwsze efekty w postaci medali na międzynarodowych imprezach. Jak sama powtarza, właśnie w tym mieście miała i nadal ma najlepsze warunki do uprawiania tej dyscypliny, a ponadto miło wspomina czas spędzony z ludźmi wywodzącymi się ze stolicy Dolnośląska.

W 1988r. nastoletnia Renia wygrała wszystkie konkurencje seniorskie w Mistrzostwach Polski, w których startowała. To pozwoliło jej znaleźć się w grupie najlepiej zapowiadających się polskich sportowców ze wszystkich dyscyplin. Nagroda za ten wyczyn była bardzo miła. Renia poleciła bowiem na obóz do Seulu, gdzie otrzymała 10 biletów, na najróżniejsze konkurencje sportowe, oraz na otwarcie i zamknięcie Igrzysk Olimpijskich. Co ciekawe, aż dwa bilety przyznane Renii były na strzelectwo, z czego się bardzo cieszyła.

Wypadek samochodowy i pierwszy sukces

Krótko po swoim wówczas największym osiągnięciu życiowym, Renata Mauer uczestniczyła w wypadku samochodowym w którym doznała poważnego złamania kości udowej. Jej silna wola walki nie pozwoliła się oczywiście poddać. Podczas półrocznej rehabilitacji zdołała dojść do siebie i powrócić do dyscypliny sportu, którą kocha od małej dziewczynki. W osiągnięciu sukcesów nie przeszkodziło jej także wiele przeciwności w życiu zawodowym, a także prywatnym.
Upór zaowocował pierwszym poważnym sukcesem, był nim srebrny medal na Mistrzostwach Świata Juniorów, które odbyły się w 1990 r. w Moskwie.

Medale na Igrzyskach Olimpijskich

Atlanta  1996 r. to jedno z miejsc i data, którą Renata na pewno zapamięta do końca swojego życia. To właśnie tam wywalczyła swój pierwszy medal na Igrzyskach Olimpijskich w konkurencji strzelectwa z karabinu pneumatycznego. Co warto dodać, było to od razu złoto ! Żadnemu polskiemu sportowcowi nigdy wcześniej nie udało się dokonać takiego wyczynu. 27 letnia wówczas Renata Mauer, ku uciesze polskiemu narodowi zainicjowała serię zdobyczy „złotek” na IO. Na tym samych Igrzyskach wywalczyła ona jeszcze brązowy medal w drugiej konkurencji, w której startowała – strzelectwo z karabinu standardowego w pozycji leżącej.
Kolejne Igrzyska Olimpijskie były także bardzo udane. Wywalczyła ona bowiem złoty medal w Sydney, w konkurencji strzelectwa z karabinu w dwóch postawach, dołączając do grona polskich sportowców którzy zdobyli dwa złote medale olimpijskie.
Renata Mauer, startował także na Olimpiadzie w Atenach 2004 r. ale tym razem nie zdołała się zakwalifikować do ścisłego finału.

Mistrzostwa Świata

Prócz złotego medalu w Mistrzostwach Świata Juniorów, Mauer wywalczyła jeszcze dwa medale. Podczas zawodów w Mediolanie w 1994 r. zdobyła brązowy medal, a cztery lata później z Barcelony przywiozła srebro.

Zakończenie kariery

Już jakiś czas temu Renata Mauer-Różańska poinformowała media, że po Igrzyskach Olimpijskich w Londynie definitywnie zakończy swoją sportową karierę. ? W Londynie srebrny medal w strzelectwie zdobyła Sylwia Bogacka, która jak sama twierdzi swój sukces zawdzięcza Renacie Mauer-Różańskiej.


Mauer-Różańska obecnie

Obecnie Renata Mauer-Różańska to kobieta bardzo ciężko pracująca. Oprócz praktycznie codziennych treningów, wykłada ona na wrocławskiej AWF oraz w Dolnośląskiej Szkole Wyższej.
W 2010r. została wybrana na radną miejską. Jest także szefową Wrocławskiej Rady Sportu. By nie było za lekko, Renata należy również do Komisji Zawodniczej i Komisji Sportu Kobiet przy PKOl-u.
Renata ma dwójkę dzieci, które są dla niej największym skarbem.


Osiągnięcia w plebiscytach

W 1996r. Renata Mauer-Różańska została wybrana najlepszą polską sportsmenką w plebiscycie Przeglądu Sportowego. W tym samym roku przyznano jej tytuł najlepszego strzelca świata w konkurencjach karabinowych. Otrzymała także Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Po czterech latach przyszedł czas na kolejne laury. Zajęła 2 miejsce w plebiscycie Przeglądu Sportowego oraz otrzymała Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Ponadto została dwukrotnie wyróżniona tytułem „Fair Play” przez Polski Komitet Olimpijski za szybki powrót do wysokiej formy, po ciężkich kontuzjach.


Zakończenie kariery

Już jakiś czas temu Renata Mauer-Różańska poinformowała media, że po Igrzyskach Olimpijskich w Londynie definitywnie zakończy swoją sportową karierę. ? W Londynie srebrny medal w strzelectwie zdobyła Sylwia Bogacka, która jak sama twierdzi swój sukces zawdzięcza Renacie Mauer-Różańskiej.


Poza sportem

W 2010 r. Mauer-Różańska postanowiła z ramienia KWW prezydenta miasta Wrocławia, Rafała Dutkiewicza, wystartować w wyborach samorządowych. Dzięki 4772 głosom uzyskała ona mandat radnej Wrocławia.

Wykształcenie Renaty jest wprost niesamowite. W 1997r. zdobyła ona Licencjat z wynikiem bardzo dobrym. W 2001r. uzyskała tytuł Magistra, także z wynikiem bardzo dobrym. Cztery lata później zdobyła dyplom trenera klasy drugiej w strzelectwie sportowym. Od 2006r. wykłada na Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu.


„Sokole oko”

Strzelectwo jako dyscyplina sportu często przeszkadza Renacie w życiu codziennym. Jak nie trudno zauważyć, uprawiając taką dyscyplinę trzeba mieć „sokole oko”. Tak też jest u Renaty. Przeszkadza jej to podczas zakupów, ponieważ zawsze, wręcz „ z miejsca” dostrzega wady różnych ubrań czy produktów.

Współpraca z Blecharzem

Czysto sportowo, jako zawodniczka, Renata współpracuje z psychologiem Janem Blecharzem, który był m.in. psychologiem polskiej kadry skoczków narciarskich. Jeśli jednak idzie o życie zawodowe, to Mauer-Różańska jako wykładowca prowadzi zajęcia uzupełniające wykłady Blecharza.




Prywatnie 

Renata ma aż ośmioro rodzeństwa. Była i jest zadowolona z takiej dużej gromadki, jednak „za młodu” nie lubiła jednego – noszenia ciuchów po swoich starszych braciach. Był to dla niej wielki wstyd.

Renata Mauer-Różańska nienawidzi ciepła. Zawsze szuka cienia oraz chłodu. Jeśli jej występy były na terenie Wrocławia, wówczas przed każdym z nich brała zimny prysznic. Ponadto w samochodzie załącza klimatyzację i na ostatnią chwilę podchodzi do swojego stanowiska strzeleckiego. To pozwalało nie odczuwać uciążliwego ciepła. Jak powtarza, ciepło przeszkadza w strzelaniu, gdyż mięśnie są napuchnięte i nie pozwalają skupić się na strzelaniu.

Przed Igrzyskami Olimpijskimi w Atlancie, Renacie urodziła się córka Natalka. Mimo ciąży, do pewnego momentu Renata stale trenowała. Miesiąc po narodzinach córki ponownie wróciła do treningu. Córka okazała się być nieocenionym szczęściem, ponieważ w tym samym roku wywalczyła złoty oraz brązowy medal na IO. Niektórzy twierdzą, że narodziny syna Mateusza w 2009r. mogą być dobrą wróżbą na IO, które odbędą się w przyszłym roku w Londynie.

Niektóre podróże na zawody są bardzo długie. To jednak nie przeszkadza Renacie. Zabiera ona wówczas ze sobą szydełko lub drut. Z każdej takiej podróży wracała z czymś nowym dla swojej córki. Sprawiało jej to sporą satysfakcję.

autor: Gracjan Grzesiak

Waldemar Baszanowski - Legendy polskiego sportu

Waldemar Baszanowski

Data i miejsce urodzenia: 15.08.1935, Grudziądz
Data i miejsce śmierci: 29.04.2011, Warszawa
Dyscyplina: Podnoszenie ciężarów
Osiągnięcia:
         

Igrzyska Olimpijskie			Mistrzostwa Europy
	Tokio 1964	kat. 67,5 kg		Wiedeń 1961	kat. 67,5 kg
	Meksyk 1968	kat. 67,5 kg		Sofia 1965	kat. 67,5 kg
Mistrzostwa Świata				Leningrad 1968	kat. 67, 5 kg
	Wiedeń 1961	kat. 67,5 kg		Warszawa 1969	kat. 67,5 kg
	Tokio 1964	kat. 67,5 kg		Szombathely 1970	kat. 67,5 kg
	Teheran 1965	kat. 67,5 kg		Sofia 1971	kat. 67,5 kg
	Meksyk 1968	kat. 67,5 kg		Budapeszt 1962	kat. 67,5 kg
	Warszawa 1969	kat. 67,5 kg		Sztokholm 1963	kat. 67,5 kg
	Budapeszt 1962	kat. 67,5 kg		Berlin 1966	kat. 75 kg
	Sztokholm 1963	kat. 67,5 kg
	Berlin 1966	kat. 67,5 kg
	Columbus 1970	kat. 67,5 kg
	Lima 1971	kat. 67,5 kg

Urodził się 15 sierpnia 1935 roku  Grudziądzu jako syn Jana Baszanowskiego, byłego podoficera 64 Pułku Artylerii. W historii sportu dał się poznać jako wybitny ciężarowiec, a po zakończeniu swojej długiej i obfitującej w sukcesy karierze również jako działacz podnoszenia ciężarów na skalę krajową oraz europejską.  Jego dwa złota Igrzysk Olimpijskich oraz wielokrotne tytuły Mistrza Świata oraz Mistrza Europy robią wrażenie i na pewno był to jeden z najwybitniejszych sportowców w naszym kraju. Miał wiele przydomków, które nadawali mu kibice oraz dziennikarze znający się na sporcie jak podnoszenie ciężarów. Zwano go „Herkulesem XX wieku”, ale także "profesorem sztangi", "fenomenem podnoszenia ciężarów" i "gigantem współczesnego sportu".  Wszyscy wspominają Waldemara Baszanowskiego jako bardzo skromnego, miłego człowieka, który zawsze się uśmiechał.



Początki jako ciężarowiec

 Jak sam twierdził Waldemar Baszanowski lekcji wf nie pamiętał, a z prawdziwym sportem dopiero zetknął się  w wojsku. Swoją karierę zaczynał bardzo późno w wieku 20 lat właśnie w wojsku, gdzie  zaczął startować w wojskowych spartakiadach. Kiedy wychodził z wojska polecono mu, aby zaczął studiować na Akademii Wychowania Fizycznego i trenowanie pod okiem trenera Augustyna Dziedzica. Waldemar Baszanowski tak zrobił i rozpoczął  studia na Akademii Wychowania Fizycznego. Równocześnie zaczął treningi w podnoszeniu ciężarów. Widząc jego talent i ogromną pracę trenerzy postanowili Waldemara Baszanowskiego włączyć do kadry narodowej Polski.  Na pierwszych swoich poważnych zawodach, a takimi były Mistrzostwa Polski zajął w wadze piórkowej trzecie miejsce. Szybko też znalazł się w reprezentacji Polski na Igrzyska Olimpijskie, które odbyły się w Rzymie w 1960 roku . W swoim pierwszym starcie na Olimpiadzie Waldemar Baszanowski nie zawiódł i zajął bardzo dobre piąte miejsce. Był  to zwiastun dobrze zapowiadającej się kariery tego zawodnika.


Pierwsze sukcesy międzynarodowe.  

Długo nie trzeba było czekać na pierwsze wielkie sukcesy Waldemara Baszanowskiego, bo rok później w kategorii 67, 5 kg w rozgrywanych we Wiedniu Mistrzostwach Europy I Świata sięgnął po swój pierwszy tytuł Mistrza Europy oraz Mistrza Świata. W 1962 i 1963 roku w Budapeszcie oraz Sztokholmie był wicemistrzem zarówno Świata jak i Europy.


Złoto Olimpijskie

W Tokio podczas Igrzysk Olimpijskich w 1964 roku w swoim drugim starcie został po raz pierwszy Mistrzem Olimpijskim ze wspaniałym wynikiem w trójboju 432,5 kg (132,5+135+165 kg).  Ostateczny wynik 432,5 kg okazał się rekordem  olimpijskim, który został pobity aż o 25 kilogramów. Po zdobyciu tytułu Mistrza Olimpijskiego Waldemar Baszanowski kontynuował swoje wielkie sukcesy. W następnych latach podczas odbywających się Mistrzostwach Świata  triumfował w sumie  pięciokrotnie, ale także był pięciokrotnym wicemistrzem świata. Sześciokrotnie stawał na najwyższym podium Mistrzostw Europy, a drugie miejsca na tych zawodach zajmował trzykrotnie. Na kolejne już trzecie w swojej karierze Igrzyska Olimpijskie jechał do Meksyku w 1968 roku jako faworyt i nie zawiódł zdobywając swój drugi tytuł Mistrza Olimpijskiego z wynikiem w trójboju 437,5 kg (135+135+167,5kg). Wynik w trójboju był o pięć kilogramów lepszy od wyniku, który osiągnął Waldemar Baszanowski cztery lata wcześniej podczas Igrzysk Olimpijskich w Tokio. Waldemar Baszanowski  drugiego zawodnika podczas tych zawodów olimpijskich wyprzedził o 15 kilogramów.


 Tragedia rodzinna

 W 1969 roku tuż przed ważnymi kolejnymi startami przeżył ogromną tragedię rodzinną. Waldemar Baszanowski jechał samochodem wraz ze swoją żoną oraz sześcioletnim synem Markiem, w pewnej chwili samochód wpadł w poślizg i spowodował wypadek. Wypadek wydarzył się pod Łowiczem, a  w wypadku zginęła na miejscu jego żona, a on oraz jego syn zostali ranni. Baszanowski jednak się nie załamał, doszedł szybko do formy po tym nieszczęśliwym wypadku i w tym samym roku zdobył tytuły Mistrza Świata oraz Mistrza Europy przed własną publicznością, bo zawody odbyły się w Warszawie. W Warszawie triumf uwieńczył czterokrotnym pobiciem rekordu świata.  Właśnie w tym samym roku kibice w Polsce docenili go jako sportowca. Zdobył tytuł Sportowca Roku 1969 „Przeglądu Sportowego”.


Kolejne sukcesy

 Po zwycięstwach w Warszawie do swojego dorobku sportowego Waldemar Baszanowski w 1970 roku dołożył Mistrzostwo Europy oraz został Wicemistrzem Świata. Takie same osiągnięcia na tych zawodach Waldemar Baszanowski odniósł rok później.

Ostatnie igrzyska

 Na kolejne Igrzyska Olimpijskie w  1972 roku, które rozgrywane były w Monachium, jechał jako bardzo utytułowany zawodnik i był w fantastycznej formie. Jednak podczas zawodów odniósł kontuzję pleców i z tą kontuzją zakończył zawody dopiero na  4 miejscu. Na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium, ale również na dwóch poprzednich w Tokio oraz Meksyku Waldemar Baszanowski był był chorążym polskiej reprezentacji na Olimpiadzie. Monachium 1972 były jego ostatnimi zawodami międzynarodowymi. Zakończył swoją karierę zawodniczą będąc świetniej formie. W swojej karierze sztangisty dokonał rzeczy niebywałych, ponieważ aż dwudziestoczterokrotnie poprawiał rekordy świata, natomiast 61 razy bił rekordy Polski. Do jego wspaniałego dorobku trzeba jeszcze dodać dziewięć tytułów Mistrza Polski. Przez wiele lat na krajowym pomoście był niepokonany.


Kariera trenerska
 Po zakończeniu kariery zawodniczej Waldemar Baszanowski został trenerem oraz wykładowcą na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Postanowił wyjechać do Azji, gdzie objął posadę trenera kadry sztangistów Indonezji. W 1988 roku powrócił do Polski.  W swoim dorobku trenerskim ma między innymi doprowadzenie Roberta Skolimowskiego do tytułu juniorskiego Mistrza Świata. To właśnie Robertowi Skolimowskiego powiedział kiedyś że „Im bardziej jesteś wielkim mistrzem, tym musisz być bardziej skromny". A właśnie takim był Waldemar Baszanowski. Dziennikarz „Rzeczypospolitej” Pindera wspominał Baszanowskiego, że prowadził bardzo ciekawe treningi ze sztangistami wprowadzając elementy muzyczne.

Sukcesy działacza 

 W 1994 roku został szefem wyszkolenia w Polskim Związku Podnoszenia Ciężarów. Kilka lat później w 1999 roku wybrany został  na stanowisko prezydenta Europejskiej Federacji Podnoszenia Ciężarów. Kiedy pierwszy raz wybrano go na prezydenta Europejskiej Federacji Podnoszenia Ciężarów, delegaci tej organizacji sportowej zgotowali mu trwającą dziesięć minut owację na stojąco. Europejskiej  Federacji Podnoszenia Ciężarów Waldemar Baszanowski prezesował przez dwie kadencje.  Proszono go bardzo, żeby ubiegał się o trzecią kadencję w Federacji, odmówił, bo uważał, że są inni kandydaci, którzy także mogą się wykazać i dobrze prowadzić tą europejską organizacją sztangistów. Jeszcze jako prezes EFPC powołał na funkcją swojego asystenta Polaka Bogusława Mokranowskiego. Jako prezes Europejskiej Federacji Podnoszenia Ciężarów imponował mediom, znał świetnie język angielski, był bardzo miły dla dziennikarzy.

 Doceniony 

Dzięki swojej postawie na pomostach całego świata, został doceniony przez prestiżowe  pismo „World Weightlifting” , które uznało go trzecim sztangistę wszechczasów za Turkiem Naimem Suleymanoglu oraz Węgrem Imre Földi.  W Polsce także otrzymał wyróżnienie. W 1998 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla ruchu olimpijskiego, za działalność na rzecz rozwoju i propagowania kultury fizycznej, za wybitne osiągnięcia sportowe”. Natomiast pośmiertnie podczas ceremonii pogrzebowej został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą tego orderu „za wybitne osiągnięcia w działalności na rzecz rozwoju i upowszechniania dyscypliny podnoszenia ciężarów, za zasługi dla ruchu olimpijskiego”. Oznaczenie zostało przekazane rodzinie Waldemara Baszanowskiego. Doczekał się również druku komiksu, który przedstawia jego dokonania jako sportowca.


Nieszczęśliwy wypadek

W 2007 roku  spadł z drzewa podczas pobytu na swojej działce w Warszawie. Waldemar Baszanowski szkodził sobie rdzeń kręgowy i złamał kręgosłup.  Był całkowicie sparaliżowany, ostatnie lata swojego życia spędził leżąc w łóżku. Zmarł 29 kwietnia 2011 roku, w szpitalu w Warszawie. 9 maja 2011 roku został pochowany na cmentarzu na Służewie.

Andrzej Wroński - Legendy poskiego sportu

Andrzej Wroński

Data i miejsce urodzenia: 08.10.1965, Kartuzy
Narodowość: Polska
Dyscyplina: Zapasy w stylu klasycznym
Osiągnięcia:

Igrzyska Olimpijskie
	Seul 1988	Zapasy kat. 100 kg
	Atlanta 1996	Zapasy kat. 100 kg
Mistrzostwa Świata
	Tampere 1994	Zapasy kat. 100 kg
	Ateny 1999	Zapasy kat. 100 kg
	Sztokholm 1993	Zapasy kat. 100 kg
	Wrocław 1997	Zapasy kat. 100 kg
Mistrzostwa Europy
	Oulu 1989	Zapasy kat. 100 kg
	Kopenhaga 1992	Zapasy kat. 100 kg
	Ateny 1994	Zapasy kat. 100 kg
	Poznań 1990	Zapasy kat. 100 kg
	Budapeszt 1996	Zapasy kat. 100 kg

Andrzej Wroński do najwybitniejszy polski zapaśnik i jeden z niewielu polskich sportowców, którym udał się sztuka zdobycia dwóch złotych medali olimpijskich. Wroński walczył w kategorii do 100 kg i przez dekadę prezentował mistrzowską formę zdobywając dla Polski wiele medali z najważniejszych imprez sportowych. Znakiem rozpoznawczym Polskiego zapaśnika było salto w tył wykonywane po zwycięstwach.


Początki

Ojciec Andrzeja Wrońskiego po raz pierwszy zawiózł syna do klubu sportowego GLKS Morena Żukowo, kiedy miał 11 lat. Miał do wyboru piłkę nożną lub zapasy. Niestety przez niski wzrost nie miał większych szans na odnoszenie sukcesów w futbolu, więc pozostały mu zapasy. Trafił pod skrzydła Henryka Boreckiemu. Reprezentując barwy klubu z Żukowa Andrzej startował w kategorii ciężkiej stylu klasycznym. Po ośmiu latach treningów pod wodzą Boreckiego, Andrzejem Wrońskim zaczynają się interesować coraz większe kluby.

Walczyły o niego między innymi kluby z Warszawy, Wrocławia, Mysłowic czy też Piotrowic. W końcu Andrzej w wieku 19 lat trafił do pierwszego z nich. Dostaje ogromne zaufanie od trenera reprezentacji Polski, który stawia na niego. Niestety młody debiutant notuje porażkę za porażką. Jednak szkoleniowiec nadal w niego wierzy. Wprawdzie wygrywał dużo walk, niestety przegrywał te najważniejsze. Trenerzy szukali przyczyny, czemu się tak dzieje. Doszli w końcu do wniosku, że to przez niedowagę Wrońskiego. Brakowało mu około 4 kilogramów do wagi 100 kilogramów. W końcu w 1987 roku odnotowuje sukces na Memoriale Władysława Pytlasińskiego. Na tym turnieju pokonuje Vasileva Andei i zostaje zawodnikiem turnieju. Ten turniej był momentem przełomowy w karierze Wrońskiego.

Początek wielkich sukcesów

Największe przebudzenie nastąpiło w najbardziej odpowiednim momencie – podczas turnieju olimpijskiego. Wtedy w końcu udało mu się dojść do wagi 100 kilogramów. Został zakwalifikowany do kadry olimpijskiej i mimo złego losowania oraz kiepskiego początku turnieju, zostaje mistrzem olimpijskim. W Seulu w 1988 roku w pierwszej rundzie wyciągnął wolny los. Później trafił na Kanadyjczyka Marshalla z którym wygrał na punkty, żeby dać się położyć w trzecim starciu z Gedechaurim ze Związku Radzieckiego. Ta porażka dała mu niesamowitego kopa, żeby w końcu móc wygrywać. Sam mówił: „Być może ta porażka, wynikająca po części z mojego gapiostwa, stała się tak długo oczekiwanym wstrząsem”. Po tej przegranej walce nikt nie był w stanie go później pokonać. Nikt nawet nie potrafił zdobyć punktu technicznego. I tak do końca turnieju nie przegrał już żadnego pojedynku. Po kolei wygrywał z Tertei, Andrei, Koslowskim i w finale z Himmelem. Walka w finale otworzyła przed Wrońskim drzwi do sportowego szczytu. Wykorzystał tą możliwość najlepiej jak się dało.

Pierwszy złoty medal zdobył po 12 latach treningów. Jak się później okazało kolejne lata przyniosły mu kolejne medale i sukcesy. Wroński był najlepszym zapaśnikiem na świecie w walkach w parterze. Nie było na niego mocnych, a jego najsilniejszą bronią były wózki i wynoszenia. Gorzej mu szło w tzw. stójkach.

Później zdobył na Mistrzostwach Świata złoto w Oulu w 1989 oraz brąz w Poznaniu w 1990 roku. W 1992 roku, w Kopenhadze Wroński zostaje mistrzem Europy. Po wielu treningach, przychodzą efekty w walkach tzw. stójkach. To właśnie dzięki akcji w stójce zdobywa w finałowej walce 3 punkty.
Cztery miesiące później, na kolejnych Igrzyskach w Barcelonie roku przegrywa na własne życzenie mecz o finał z Amerykaninem, a w walce o 3 miejsce pokonał go na punkty Rosjanin Diemiaszkiewicz (0:1). W ostateczności zajął czwarte miejsce. Nie był dobrej formie, bo nie trenował. Na turnieju Pytlasińskiego złamano mu żebro.
Na Mistrzostwach Świata w 1993 roku w Sztokholmie zajął trzecie miejsce. Triumfował tam Mikael Ljunberg, a drugie miejsce należało do Ibragima Szawkałowa.
Znakomitą formę Wroński prezentował na Mistrzostwach Świata w Tampere 1994 r. W Finlandii pokonał w finale Bakuri Gogitidze i zdobył upragnione złoto. Tego samego roku, medal o tym samym kolorze Wroński przywiózł także z Mistrzostw Europy w Atenach.

Drugie złoto olimpijskie

Cztery lata później w Atlancie w 1996 roku powtarza swój sukces z Seulu i zdobywa złoto. Nie stracił tam nawet jednego punktu technicznego. W pierwszej kolejce pokonał Naurema 10:0, żeby w drugiej po remisie z Grabowieckim w końcu go wygrać. Trzecia runda to wolny los, a w czwartej wygrywa 2:0 z Milianem. W finale przy remisie 0:0 wygrał z Białorusinem Lisztwanem i zdobywa drugie swoje złoto.

Przed Mistrzostwami Świata we Wrocławiu w 1997 roku Wroński musiał zrzucić aż 16 kilogramów. Wywalczył w stolicy Dolnego Śląska brązowy medal.
W stolicy Grecji w 1999 roku - w Atenach Wroński zdobył srebrny medal. Na tych Mistrzostwach Świata przegrał w finale z Rosjaninem Georgijem Koguaszwilim.
Na Olimpiadzie w Sydney w 2000 roku był chorążym polskiej reprezentacji ale nie udało mu się powtórzyć sukcesów z poprzednich olimpiad. Przegrał tam w eliminacjach z Gruzinem Czchaidze. Wywalczył dopiero 13 miejsce w turnieju po zwycięstwie z Basarem.
Andrzej Wroński odnosił duże sukcesy na terenie naszego kraju. Aż 15 razy zdobywał tytuł mistrza Polski.

Po zakończeniu kariery

W 2004 roku Andrzej Wroński zakończył swoją barwną karierę. Aktualnie Wroński prowadzi zajęcia jako instruktor mieszanych sztuk walk, inaczej MMA w Gdańsku. W 2011 roku stoczył pierwszą swoją walkę w MMA i przegrał ją przez nokaut już w pierwszej rundzie. Jego przeciwnikiem był inny medalista olimpijski – Paweł Nastula. Reaktywował sekcję zapasów w klubie w Żukowie. Jest prezesem fundacji Morena Żukowo. Do tego trenuje sekcje zapaśnicze i jest wiceprezesem Polskiego Związku Zapaśniczego.

W 2012 roku w Budapeszcie Wroński obronił tytuł mistrza świata weteranów. Nadal wspiera i trenuje swojego syna Artura, który poszedł w ślady swojego ojca.
Andrzej Wroński został odznaczony złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe trzykrotnie. Do tego został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski Krzyżem Kawalerskim (1988), Oficerskim (1995) oraz Komandorski OOP (1996). W 1994 roku w Plebiscycie Przeglądu Sportowego został uznany najlepszym sportowcem Polski.  Wcześniej w 1988 zajął drugie miejsce, a w 1996 trzecie. Jest absolwentem Studium Trenerskiego Akademii Wychowania Fizycznego w Gorzowie Wielkopolskim. Jest także żołnierzem 3 Batalionu Zabezpieczenia Dowództwa Wojsk Lądowych w Warszawie. Został również nominowany do FILA Wrestling Hall of Fame - zapaśniczej Międzynarodowej Galerii Sławy, jako jedyny Polak. Ma żonę oraz dwójkę dzieci: córkę Magdalenę i syna Artura.