Muhammad Ali - Legendy boksu

Muhammad Ali(Cassius Marcellus Clay Jr.)

Narodowość: USA
Data i miejsce urodzenia: 17.01.1942, Louisville
Dyscyplina: Boks
Osiągnięcia:

• Mistrz Świata Wagi Ciężkiej w latach 1964-1967 oraz 1974-1978
• Złoto na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w wadze półciężkiej w 1960 r.

Muhammad Ali to zdaniem wielu najwybitniejszy bokser wszech czasów. A jeżeli nawet nim nie jest to z całą pewnością plasuje się w ścisłej czołówce. Pewne jest natomiast to, że żaden inny bokser w historii nie wpłyną na boks i ludzi jak on.  Jego długa i znakomita kariera, była jedną z najbardziej bogatych i obfitujących w niezwykłe wydarzenia sportowe jak i pozasportowe, w całej historii sportu.

Droga na szczyt

Za nim Muhammad Ali został zawodowym mistrzem świata, zdobył również złoto na IO w Rzymie, gdzie w finale spotkał się z polską legendą amatorskiego boksu - Zbigniewem Pietrzykowskim. Mimo przegranej Polaka, wówczas jeszcze Cassius Clay, przyznał że to był jego najtrudniejszy rywal podczas całego turnieju olimpijskiego. Po olimpiadzie Ali rozpoczął karierę zawodową, pod okiem słynnego szkoleniowca Angelo Dundee. Medal zdobyty na olimpiadzie, według Clay'a, został wyrzucony przez niego samego do rzeki Ohio, po tym jak nie został obsłużony w barze dla białych. To właśnie segregacja rasowa była dla Clay'a największym problemem. Nie mógł się on pogodzić, że czarni ludzie są pomiatani i nie są traktowani na równi z białymi. M.in z tego powodu wstąpił do odłamu Islamistów, kierowanym przez Malcolm X, który namawiał czarnych do walki z białymi o swoje prawa i godność. Wielu uważało ruch Malcoma X, jako sektę. Przyszły mistrz świat stał się wizytówką kontrowersyjnego przywódcy, który przyciągał do siebie co raz więcej ludzi.

Walka o tytuł

Za nim Cassius Clay dostał szansę walki o mistrzostwo, minęło minęło ponad 3 lata. W tym czasie pną się w rankingach bokserskich pokonując kolejnych rywali. Pokonał takich znakomitych bokserów jak: Archie Moore i Henry Cooper. Lekkość z jaką poruszał się po ringu, szybkość i finezja była do tej pory nie spotykana w wadze ciężkiej. Ale mimo tych atutów, Clay w walce o mistrzostwo z Sonny'm Listonem, nie był faworytem. Do tego historycznego pojedynku doszło 25 lutego 1964 r. Mimo trudnego początku walki, Clay rozkręcał się z rundy na rundę. Gdy pretendent zaczął przejmować inicjatywę, w połowie walki pojawiły się problemy ze wzrokiem. Clay chciał poddać walkę, jednak zdołał przetrwać i "przetańczyć" przez niemal dwie rundy. Było wiele spekulacji co do okoliczności tych zdarzeń, jedna z nich mówi, że narożnik Listona w przerwie między rundami, na jego prośbę, natarł rękawice środkiem drażniącym oczy. W każdym bądź razie, gdy Clay znowu mógł normalnie widzieć przeszedł do natarcia i zmusił do poddania się Listona po siódmej rundzie, choć Liston za przyczynę wskazywał kontuzje barku, którą faktycznie miał. Uradowany 22-letni Cassius Clay zdobył niekwestionowane mistrzostwo wszech wag. Clay biegał po ringu wykrzykując; "I’m king of the world, I am the greatest. I shook up the world, I’m king of the world, I’m pretty, I’m pretty, I’m a bad man!. I’m king of the world!. I’m 22 years old and I ain’t got a mark on my face" - sceny te są jednymi z najbardziej rozpoznawalnych i kultowych w historii boksu.

Panowanie w wadze ciężkiej

Szybko doszło do rewanżu, w którym Clay znokautował Listona w pierwszej rundzie. Nad walką widniał spory cień, gdyż kilka dni wcześniej został zamordowany Malcolm X. Clay w tym czasie zmienił swoje nazwisko, najpierw na Cassius X, a potem nadano mu oficjalne nazwisko - Muhammad Ali. Od tej pory Ali, powtarzał, że jego pierwsze nazwisko pochodzi od białych ludzi, którzy niegdyś nadali je swoim afrykańskim niewolnikom. Jednak wielu dziennikarzy i bokserów nadal nazywali go Clay, co go bardzo irytowało. Kariera Muhammada Alego rozwijała się znakomicie, wygrywał kolejne walki dając popis swoich niesamowitych umiejętności. Wygrał z takimi tuzami boksu jak Floyd Patterson, Cleveland Williams, Ernie Terrell czy Zora Folley, zyskał przydomek: "The Greatest"( wspaniały)

Rozłąka z boksem

Niestety nad karierą Alego pojawił się cień. Wybuchła wojna w Wietnamie i mistrz został powołany do armii. Ali odmówił powołując się na swoją religię, z ust Alego można było słyszeć takie słowa: "Dlaczego miałbym zakładać mundur i lecieć 10,000 mil od domu, po to tylko aby zrzucać bomby i zabijać Żółtych ludzi w Wietnamie, podczas gdy tak zwane Czarnuchy w Loisville są traktowane jak psy i odmawia im się podstawowych praw ludzkich? Nie, nie będę leciał 10,000 mil od domu po to aby pomóc zamordować i spalić kolejny biedny naród i przedłużyć dominację białej rasy panów nad ludźmi o ciemniejszym kolorze skóry".

Alemu odebrano licencję, pasy mistrzowskie i wytyczono proces - boks zawodowy stracił 3 lata ze szczytowej formy swego najwybitniejszego przedstawiciela. W tym czasie Ali jeździł po kraju głosząc swoją ideologie i poglądy. Czasy w USA się zmieniały, a ludzie co raz częściej zaczęli dostrzegać słuszność postępowania byłego mistrza. Wojna w Wietnamie stała się bezsensowna, a co raz częstrze zamieszki na tle rasowym zmusiły władze i ludzi do zmiany poglądów. Skorzystał na tym Muhammad Ali, który po wielu apelacjach,  w końcu został uniewinniony i mógł wrócić do boksu.

Walki z Frazierem

Pierwsza walka po powrocie stoczył pod koniec 1970 r . z Jerrym Quarrym. Pod nieobecność "The Greatest" na ringach królował "Smoking" Joe Frazier, który swoim lewym sierpowym nokautował niemal wszystkich rywali. Wszyscy oczekiwali pojedynku z Alim, walce nadano niesamowity rozgłos i nadano miano walki stulecia. 8 marca 1971 r., na ringu stanęło dwóch niepokonanych wybitnych czempionów. Niestety w tym pojedynku Ali musiał uznać wyższość Joe Fraziera, który w ostatniej rundzie posłał nawet Alego na deski.

Muhammad Ali przez najbliższe dwa lata próbował ponownie wejść na szczyt i zrewanżować się Frazierowi. Ale na rewanż musiał poczekać, bo tytuł Frazierowi odebrał niesamowicie silny George Foreman, który wręcz zdemolował Joe Fraziera. Ali w tym czasie doznał jednej porażki z Kenem Nortonem, jednak po zrewanżowaniu się i wygraniu kolejnej walki, doszło do drugiej walki Joe Frazierem. Pojedynek był równie zacięty i brutalny co pierwszy, jednak tym razem na korzyść Alego. Po tym zwycięstwie mógł znowu walczyć o mistrzostwo.

Powrót na szczyt

Do pamiętnego starcia z Zairze z Georgem Foremanem, nazwanego Rumble in The Jungle, doszło 30 października 1974 r. Alemu nie dawano szans, obawiano się o zdrowie byłego mistrza i to, że skończy tak samo jak Joe Frazier i Ken Norton(obie walki Foreman wygrał w 2 rundzie). Ale Ali udowodnił, że wszyscy się mylili, wciągnął Foremana w ringową wojnę, pozwalając aby ten się zmęczył od zadawania potężnych sierpów. W 8 rundzie Ali kombinacją ciosów posłał Georga Big Foremana na deski i zakończył walkę przed czasem. Odzyskał odebrane mu niesłusznie pasy mistrzowskie i bronił ich przez kolejne 4 lata.

Stoczył też kolejne starcie z Joe Frazierem, które jest uznawane za jedną z najbardziej zaciętych walk w historii boksu, nazwaną Thiller in Manila. Pokonał również takich pięściarzy jak; Ron Lyle, Joe Bugner, Jimmy Young czy Earnie Shavers. w 1978 roku, stracił tytuł przegrywając na punkty z Leonem Spinksem, jednak 7 miesięcy później udanie się zrewanżował, zostając pierwszym bokserem wagi ciężkiej, któremu udała się sztuka zdobycia tytułu 3-krotnie.

Po tej walce postanowił zakończyć karierę, jednak powrócił dwa lata później aby zmierzyć się nowym mistrzem Larrym Holmesem,  a następnie z Trevorem Berbickiem. Obie walki przegrał, jednak już w tym okresie występowały u Alego pierwsze symptomy choroby Parkinsona, którą oficjalnie stwierdzono kilka lat później.

Muhammad Ali to jedna z największym osobowości sportowych w historii. W 1996 r. w Atlancie zapalił znicz olimpijski podczas ceremonii otwarci. Mennica wylała mu także kopię medalu, który niegdyś wyrzucił do rzeki. Muhammad Ali wielokrotnie otrzymywał odznaczenia i nagrody za swoją działalność społeczną. m.in. Medal Wolności.

info: Muhammad Ali