Alberto Tomba - Legendy sportu

 Alberto Tomba - Legendy sportu narciarstwo

Data i miejsce urodzenia: 19.12.1966, Bolonia
Narodowość: Włochy
Dyscyplina: Narciarstwo alpejskie
Osiągnięcia:

• 5-krotny medalista Olimpijski
• 3-krotny Mistrz Olimpijski w gigancie( 1988,1992), oraz w slalomie 1998
• 2-krotny srebrny medalista olimpijski w slalomie(1992,1994)
• 2-krotny Mistrz Świata z 1996 r.(slalom, super gigant)
• 2-krotnie brązowy medalista MŚ(slalom gigant -1987, slalom -1997)
• Zwycięzca Pucharu Świata w narciarstwie alpejskim(Kryształowa Kula) -1995
• Trzy razy drugi i dwa razy trzeci w Pucharze Świata w narciarstwie alpejskim
• 4-krotny zwycięzca Pucharu Świata w Slalomie(Mała Kryształowa Kula) -1988, 1992,1 994, 1995, oraz cztery razy drugi.
• 4-krotny Zwycięzca Pucharu Świata w slalomie gigancie(Mała Kryształowa Kula) – 1988, 1991, 1992, 1995, oraz raz drugi.

Alberto Tomba to jeden z najwybitniejszych zawodników w narciarstwie alpejskim. Specjalizował się głównie w konkurencjach slalomach, gdzie wiódł prym przez kilka lat z rzędu.

Włoch wychował się w małej miejscowości bez tradycji sportowych, ale szybko zaczął się  interesować sportem, piłką nożną, tenisem. Jednak szybko stwierdził, że jego największą pasją będzie narciarstwo. W wieku 15 lat wziął udział w MŚ Juniorów zajmując tam czwarte miejsce. Dalej było już tylko lepiej, 3-krotnie zwyciężał na Mistrzostwach Europy i jako 19-latek zadebiutował w Pucharze Świata w grudniu 1985 r. Dwa miesiące później zajął już bardzo wysokie 6 miejsce.

W następnym sezonie Alberto Tomba zaliczył już pierwsze podium na zawodach Pucharu Świata. Pierwszym dużym sukcesem było wywalczenie brązowego medalu w slalomie gigancie na MŚ w Crans-Montana w Szwajcarii.

Sezon 1987/88 rozpoczął znakomicie. Po raz pierwszy wygrał zawody Pucharu Świata w slalomie i slalomie gigancie, pokonując m.in. swego idola Ingemara Stenmarka. Od tamtej pory Alberto Tomba był traktowany jako jeden z najlepszych alpejczyków. Potwierdził to zdobywając Małą Kryształową Kulę zarówno w slalomie jaki slalomie gigancie. Tego sezonu wygrał w 9 startach.
Na Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Calgary w 1988 r. jechał jako faworyt. Tam Potwierdził swoją dominację  w konkurencjach slalomowych zdobywając dwa złote medale. Zyskał przydomek „La Bomba Tomba”.
Sezon poolimpijskie dla Tomby, nie był już tak udany jak poprzedni, plasując się w końcowej klasyfikacji slalomowej na 2 i 3 miejscu. Nie poszło mu również na MŚ w 1989 r. zajmując tan najwyższe 6 miejsce.

Powrót na szczyt miał miejsce 1991 roku, kiedy to wygrał klasyfikację w slalomie gigancie. W sezonie 1991/1992 Tomba odzyskał również koronę w slalomie, zdobył też drugą pozycję w całym Pucharze Świat, biorąc udział i punktując również w zjazdach.
Na Igrzyska Olimpijskie w Albertville jechał ponownie jako jeden z faworytów. Udało mu się po raz pierwszy w historii obronić tytuł mistrza w slalomie gigancie, oraz zdobyć srebro w slalomie, ustępując Norwegowi - Finn Christian Jagge.
Mistrzostwa Świata w 1993 r. były nieudany, borykający się problemami zdrowotnym. Alberto Tomba był daleki od najwyższej formy, ale również cały sezon był jednym w z najgorszych w karierze, gdyż Tomba nie był nawet na podium końcowym w żadnej z konkurencji.
Jednakże kolejny sezon 1994-1995 był dla Włocha najbardziej udanym w karierze biorąc pod uwagę starty w Pucharze Świata. Wygrał on aż 11 zawodów, w tym 7 rzędu w slalomie, zdobywając tym samy Małą Kryształowa Kulę w konkurencjach technicznych(slalom i Slalom Gigant), oraz wreszcie Kryształową Kulę w narciarstwie alpejski.  Kryształowa Kula wróciła do Włoch po 20 latach, kiedy to w 1975 r, wywalczył ją Gustav Thoni. Tego sezonu odbywały się również Igrzyska w Lillehammer, podczas których Alberto Tomba wywalczył srebrny medal, ustępując Thomasowi Stangassingerowi.
Na MŚ 1996 r. w Sierra Nevada, Tomba zgarną tak bardzo upragniony „dublet”, wywalczył nieposiadane jeszcze w swojej kolekcji złote medal na MŚ w slalomie i slalomie gigancie. Sezon zakończył na drugiej pozycji Pucharu Świata w slalomie. Tomba otwarcie mówił, że zamierza kończyć karierę, jednak postanowił wystartować jeszcze w następnym sezonie.
Wrócił na MŚ Sestriere, gdzie został zdyskwalifikowany w slalomie gigancie. W slalomie, mimo słabego pierwszego przejazdu, w drugim odrobił straty i wywalczył brąz.
Postanowił kontynuować karierę do Igrzysk Olimpijskich w Nagano w 1998 r. Ale start na Olimpiadzie nie był udany. Podczas jednego ze startów doznał upadku i nie był wstanie rywalizować.

Na emeryturą przeszedł po sezonie 1998, wygrywając jeszcze start Crans-Montana, stając się jedynym zawodnikiem, który wygrał w sezonie przynajmniej jeden start w Pucharze Świata przez 11 lat z kolei. W sumie wygrał 50 zawodów Pucharu Świata. Podczas ceremonii otwarcia IO w Turynie wniósł znicz olimpijski na stadion. Dziesięć lat po zakończeniu kariery, w 2008 roku, wydał autobiografię pt. "Pierwszy i drugi przejazd".

info:wikipedia