Carl Lewis - Legendy Lekkoatletyki

Carl Lewis(Frederick Carlton Lewis)

Data i miejsce urodzenia: 01.07.1961, Birmingham
Narodowość: USA
Dyscyplina: Biegi sprinterskie, skok w dal
Osiągnięcia:

Igrzyska Olimpijskie		Mistrzostwa Świata
	Los Angeles 1984 - 100 m		Helsinki 1993 - 100 m
	Los Angeles 1984 - 200 m		Helsinki 1993 - 4x100 m
	Los Angeles 1984 - 4x100 m		Helsinki 1993 - skok w dal
	Los Angeles 1984 - skok w dal		Rzym 1987 - 100 m
	Seul 1988 - 100 m		Rzym 1987 - 4x100 m
	Seul 1988 - skok w dal		Rzym 1987 - skok w dal
	Barcelona 1992 - 4x100 m		Tokio 1991 - 100 m
	Barcelona 1992 - skok w dal		Tokio 1991 - 4x100 m
	Atlanta 1996 - skok w dal		Tokio 1991 - skok w dal
	Seul 1988 - 200 m.		Stuttgart 1993 - 200 m

Carl Lewis to także:

• Były rekordzista świata w biegu 100 m(9,86) i 200 m(19,75)
• Aktualny rekordzista świata w skoku w dal w hali – 8,79 m

Carl Lewis to jeden z najwybitniejszych lekkoatletów wszech czasów. Jako jeden z nielicznych sprinterów rywalizował w biegach jak i w skoku w dal.

Początki

Urodził w usportowionej rodzinie, jego rodzice prowadzili klub sportowy, więc pasję do tego sportu wyssał z mlekiem matki. W wieku 13 lat Lewis zaczął startował w zawodach w skoku w dal. Już jako junior był jednym z najlepszych skoczków w dal, lubił także grywać w koszykówkę.

Na studia wybrał się do University of Houston, gdzie zajął się nim Tom Tellez, trener który pracował z Lewisem w trakcie całej jego kariery. Carl Lewis już wtedy skakał w dal ponad 8 m., był to rok 1979. W 1980 został powołany do olimpijskiej drużyny jak członek sztafety 4x100 m. Mimo, że początkowo skupiał się bardziej na skoku w dal, to bardzo dobrze spisywał się również w sprintach. Jednak nie wystartował na igrzyskach w Moskwie z powodu bojkotu tej imprezy przez niektóre kraje zachodnie, w tym USA.  Rok 1980 zakończył z szóstym światowym wynikiem w skoku w dal i z siódmym w biegu na 100m.

W 1981 roku, poprawił swój rekord życiowy prawie o pół metra skacząc 8 metrów i 62 cm, co było drugim wynikiem w historii zaraz po rekordzie Boba Beamona. Również w sprincie uzyskiwał co raz lepsze czasy plasując się na czele światowych rankingów. W zawodach uniwersyteckich nie miał sobie równych, zdobył także pierwsze Mistrzostwo kraju zarówno w biegu na 100 m, jak w skoku w dal. Już wtedy zaczęto go porównywać do legendarnego Jesse Owensa, który niegdyś zdominował te dwie konkurencje.

Narodziny legendy

Pierwszą poważną imprezą dla Lewisa były Mistrzostwa Świata w Helsinkach w 1983 r., które urosły do rangi ważniejszej niż ostatnia, zbojkotowanych przez wiele krajów, Olimpiady w Moskwie. Carl Lewis był murowanym faworytem w sprincie i w skoku w dal. Amerykanin pokonał nowego rekordzistę świata w biegu na 100 m Calvina Smitha, jak również nie miał sobie równym w skoku w dal. Poprowadził także sztafetę 4x100 m do złotego medalu, więc z mistrzostw wyjeżdżał z trzema złotym krążkami, jako gwiazda.

Sukcesy te uczyniły go głównym faworytem do zwycięstw na Olimpiadzie w Los Angeles w 1984 roku, i to ta impreza przyniosła mu wielką sławę na całym świcie. W Los Angeles, Lewis startował również w biegu na 200 m., co w przypadku zwycięstwa we wszystkich 4 konkurencjach, oznaczałoby wyrównanie osiągnięcia legendarnego Jesse Owensa z 1936 roku. I tak się stało! Carl Lewis najpierw wygrał sprint na 100 m., uzyskując bardzo dobry czas 9,99 s., następnie dość łatwo wygrał konkurs skoku w dal. Podczas tej konkurencji, Lewis będący w świetnej formie i już pewny wygranej, nie zdecydował się na próbę bicia rekordu w kolejnych skokach, oszczędzając się na pozostałe starty, co nie zostało dobrze przyjęte przez kibiców. Bieg na 200 metrów wygrał z czasem 19.80 s., ustanawiając rekord olimpijski, i wreszcie wywalczył złoto w sztafecie 4x100 m. ustanawiając z kolegami rekord świata z czasem 37, 83 s.

Rywalizacja z Bene Johnsonem

Na horyzoncie pojawił się bardzo groźny konkurent dla Lewisa, był nim Ben Johnson. Obaj sprinterzy rywalizowali między sobą o miano numeru jeden w rankingach. W bezpośredniej rywalizacji Johnson często był górą i w 1986 roku był wyżej notowany od Lewisa.  Było także zagrożenie w skoku w dal w postaci Roberta Emmijana.
Na Mistrzostwach Świata w Rzymie w 1987 r. Lewis postanowił się skupić na koronnej konkurencji skoku w dal, odpuszczając już rywalizację na 200 m. Mimo, że na listach światowych królował Rosjanin Robert Emmijan w wynikiem 8,86 m., to jednak na MŚ nie zbliżył się do tej odległości i Carl Lewis z wynikiem 8,67 m. zdobył złoto. W sztafecie również zwyciężył, ale wszyscy czekali na finał 100 m. gdzie miał spotkać się z Benem Johnsonem. W finałowym biegu Johnson zszokował wszystkich ustanawiając wówczas niebotyczny rekord 8,83 s. Lewis był drugi, osiągając czas 9,93, co gdyby nie rezultat Johnsona również byłoby rekordem świata. Po latach okazało się, że Ben Johnson używał środków dopingujących, co sprawiło że wynik Cara Lewisa został oficjalnym rekordem, a medal srebrny został zamieniony na złoty.

Za nim to się jednak stało to Johnson był numerem jeden w sprintach. Zbliżały się Igrzyska Olimpijskie w Seulu, a złe emocje między dwoma zawodnikami narastały, oskarżali się nawzajem o stosowanie  dopingu. Zmarł się też ojciec Lewisa, co bardzo przeżył Carl. Włożył mu nawet złoty medal olimpijski do ręki, z którym jego ojciec został pogrzebany. Johnson na Olimpiadzie był świeżo po kontuzji, w czym upatrywano szansę na zwycięstwo Carla Lewisa. Jednak w biegu na 100 m, kanadyjski sprinter znowu zaszokował świat ustanawiając nowy rekord 9,79 s. Lewis z wynikiem 9.92 zajął drugą pozycję. Ale właśnie wtedy zaczęła się afera dopingowa z udziałem Johnsona, u którego 3 dni później wykryto niedopuszczalne środki. Zatem Carl mógł się cieszyć ze złota. Mimo nowego wielkiego rywala w postaci Mike’a Powela, Lewis zdobył również złoto w skoku w dal z rezultatem 8,72 m. W biegu na 200m zajął drugą pozycję, a sztafeta bez udziału Lewisa, nie ukończyła biegu i odpadła w kwalifikacjach.


Kolejne rekordy
Po aferze dopingowej z udziałem Johnsona i anulowaniu jego rekordów, Carl Lewis został nowym rekordzistą w biegu na 100 m. Był to rok 1990 i Lewis już nie dominował tak w sprintach jak parę lat wcześniej, jednak nadal był głównym faworytem w skoku w dal. Na Mistrzostwach Świata w Tokio w 1991 roku, Lewis jechał już bez rekordu na 100 m, który został pobity przez Leroya Burrella. Byli też inni sprinterzy, którzy mogli zagrozić Lewisowi. Jednak Amerykanin tego dnia pobiegł setkę najszybciej w swojej karierze biją rekord świata w czasem 9,86 s. i zdobywając kolejny złoty medal. Krążek z najcenniejszego kruszcu wywalczył także w sztafecie 4x100 m.

Przyszedł czas konkurs w skoku w dal, który jest uznawany za jeden z najlepszych konkursów w historii. To za sprawą niesamowitej rywalizacji między Lewisem, a Mike’m Powellem. Carl od 65 konkursów nie przegrał ani jednego, a podczas swojej kariery kilkukrotnie ocierał się o rekord świata a nawet go bił, jednak było to ze spalonej próby. Obaj lekkoatleci, co raz osiągali dalsze odległości bijąc własne rekord życiowe. Lewis skoczył nawet 8,91 co było najdłuższą odległością w historii skoków, ale rekord nie został uznany z powodu zbyt silnego wiatru. Jednak aby pobić Carla Lewisa, Powell musiał skoczyć dalej. I tak zrobił! Skoczył na odległość 8,95 cm, i to z regulaminowym wiatrem, co dało mu rekord świata nie pobity od 1968 r., i złoty medal.

Na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku, Carl Lewis odzyskał prymat w skoku w dal, skacząc o 3 cm dalej od swego wielkiego rywala – Mike’a Powella. Niestety co raz słabiej spisywał się w sprintach i nie przebrnął przez kwalifikacje w swoim kraju ustępując choćby w biegu na 200 m, przyszłemu wybitnemu sprinterowi – Michaelowi Johnsonowi. Ale zdobył kolejne złoto w sztafecie 4x100m.

Ostatnia Olimpiada

Ostatnią wielką imprezą w której stratował Carl Lewis była Olimpiada w Atlancie w 1996. Nie był już wstanie rywalizować w biegach z młodszymi i szybszymi zawodnikami, i skupił się na skoku w dal. Lewis miał wówczas już 35 lat, ale nie przeszkodziło mu to w tym, aby czwarty raz z rzędu zdobyć złoto olimpijskie w skoku w dal. Tym samym stał się dopiero trzecim sportowcem, który zdobył 4 złota olimpijskie z rzędu w tej samej dyscyplinie.
Carl Lewis zakończył karierę w 1997 roku. 

Podsumowanie

Przez Międzynarodowy Komitet Olimpijskie został wybrany Sportowcem XX wieku, oraz przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Federacji Lekkoatletycznych – Lekkoatletą XX wieku. Przez Sports Illustrated został wybrany Olimpijczykiem XX wieku. 3-krotnie został wybierany Sportowcem roku przez Track&Field News. W 1984 Carl Lewis zgłosił się do draftu ligi NBA i został wybrany przez drużynę Chicago Bulls z numerem 208. Mimo to nigdy nie zagrał profesjonalnie w koszykówkę, wybierając karierę lekkoatletyczną. Przez cała karierę i po jej zakończeniu był wiele doniesień jakoby miał stosować środki dopingujące, jednak nigdy mu tego nie udowodniono. Były też spekulacje na temat orientacji sexualnej Carla Lewisa, jedna ten zawsze powtarzał, ze jest heterosexualny. Był często nielubiany z powodu swojego pyszałkowatego i egoistycznego charakteru. Przyczynił się do spopularyzowaniu lekkoatletyki i wkładaniu w nią większych pieniędzy, tak aby był to sport dochodowy dla zawodników.

źródło: wikipedia
        wegesport.pl