Pete Sampras - legendy tenisa ziemnego
Data i miejsce urodzenia: 12.08.1971, Potomac
Narodowość: USA
Dyscyplina: Tenis ziemny
Osiągnięcia:
- 66-krotny zwycięzca turniejowy
- 14-krotny zwycięzca turniejów wielkoszlemowych
- 7-krotnie zwycięzca Wimbledonu
- 2-krotnie zwycięzca Australian Open
- 5-krotnie zwycięzca US Open
- 5-krotny zwycięzca Master Cup
- 2-krotny zwycięzca Pucharu Wielkiego Szlema
- 2-krotny zwycięzca Pucharu Davisa z reprezentacją USA
Początki
Rodzinne korzenie Samprasa się gają Grecji, skąd pochodzili jego dziadkowie. Dorastał w Palos w Kalifornii, gdzie po raz pierwszy miał styczność z rakietą tenisową. Już jako dziecko zaczął grywać w tenisa, a wzorował się na australijskim tenisiście – Rodzie Laverze. Talent młodego Samprasa został dostrzeżony przez znajomego jego rodziców i fana tenisa Petera Fischera, który został również jego pierwszym trenerem. Początkowo Sampras grał defensywnie okupując głównie tył kortu, a jego najlepszym uderzeniem był oburęczny backhand. Pod wpływem trenera zmienił styl na ofensywny a oburęczny backhand na jednoręczny, żeby w przyszłości mieć większe szanse na kortach trawiastych, co w przyszłości przyniosło efekt w turniejach Wimbledonu.
Sampras, karierę zawodową rozpoczął w 1988 roku, w wieku 16 lat. Szybko wszedł do pierwszej setki rankingu ATP. W roku następnym nieznacznie poprawił swój ranking, nadal jednak nie był w stanie przejść drugiej rundy w żadnym turnieju wielkoszlemowym poza US Open (w drugiej rundzie tego turnieju Sampras odniósł cenne zwycięstwo, eliminując mistrza z 1988 roku Matsa Wilandera), nie odniósł też większych sukcesów w turniejach niższej rangi. Sezon 1989 Sampras zakończył na 81 miejscu w rankingu ATP.
Pierwsze sukcesy
Przełomowym rokiem Samprasa był w rok 1990, kiedy to dotarł do czwartej rundy Australian Open (przegrał w czterech setach z Yannickiem Noah). W lutym wygrał swój pierwszy turniej w profesjonalnej karierze na dywanie w Filadelfii, pokonując m.in. rozstawionego z numerem szóstym Andre Agassiego, turniejową ósemkę Tima Mayotta, a w finale przyszłego zwycięzcę French Open - Andrésa Gomeza. Dzięki tym sukcesom wszedł do pierwszej dziesiątki rankingu ATP.
Następnie wygrał drugi turniej w sezonie na trawie w Manchesterze, pokonując w finale Gilada Blooma. Na Wimbledonie przegrał już w pierwszej rundzie z Christo van Rensburgiem, ale pod koniec sezonu wygrał jeszcze turniej rozgrywany na szybkich twardych kortach w Ameryce Północnej. Podczas turnieju Rogers Cup zwyciężył nad kilkoma znanymi zawodnikami, m.in. wyeliminował w ćwierćfinale słynnego rodaka Johna McEnroe, w półfinale przegrał z Michaelem Changiem. Do półfinału dotarł także na turnieju w Los Angeles, gdzie przegrał z numerem dwa światowego rankingu - Stefanem Edbergiem.
Nikt nie spodziewał, że w US Open młody Sampras odegra ważną rolę. Ale właśnie tam i wtedy, wielki geniusz Samprasa objawił się w całej okazałości. Sampras pokonał w czwartej rundzie Austriaka Thomasa Mustera, a w ćwierćfinale w Ivana Lendla. W półfinale uporał się w czterech setach z Johnem McEnroe. W finale czekał już na niego faworyzowany Andre Agassi., którego i pokonał w trzech łatwych setach, zostając najmłodszym w historii zwycięzcą tego turnieju US Open- 19 lat i 1 miesiąc.
Na koniec sezonu Sampras wystąpił w pierwszej edycji prestiżowego turnieju o Puchar Wielkiego Szlema, pokonując w finale w trzech setach Brada Gilberta. Sezon zakończył na znakomitym 5 miejscu rankingu ATP, awansując w przeciągu roku o kilkadziesiąt miejsc.
Pete Sampras w 1991 r. zwyciężył w czterech turniejach, w tym na ważnym turnieju Tennis Masters Cup, kiedy to pokonał w czterech setach Jima Couriera. Nie odniósł jednak większych sukcesów na turniejach wielkiego szlema. Na Wimbledonie odpadł już w drugiej rundzie, na US Open przegrał w ćwierćfinale z Jimem Courierem. Po tej porażce młody Sampras wypowiedział kilka zdań o tym, że właściwie cieszy się z tej porażki, gdyż nie radził sobie z oczekiwaniami mediów i kibiców. Jego oświadczenie spotkało się z falą krytyki jako wyraz postawy niegodnej sportowca.
Lata świetności
W 1992 roku Sampras w końcu zaczął odnosić większe sukcesy w szlemach od czasu pamiętnego triumfu na US Open w 1990 roku. Nie zagrał w Australian Open, ale na paryskiej mączce podczas turnieju French Open doszedł po raz pierwszy do ćwierćfinału gdzie przegrał z odwiecznym rywalem - Andre Agassim. Podczas turnieju na kortach Wimbledonu doszedł do półfinału, gdzie doznał porażki z Goranem Ivaniseviciem. W US Open, doszedł aż do finału, gdzie uległ z obrońcy tytułu Szwedem Stefanowi Edbergowi. Amerykanin przyznał później, że ta porażka była dla niego bardzo motywacyjna i skłoniła go do jeszcze większej pracy, aby zostać najlepszym tenisistą świata.
Potwierdził te słowa w kolejny sezonie, w którym to zanotował świetne występy i po raz pierwszy stał się numerem 1 rankingu ATP. Za nim do tego doszło, bardzo dobrze spisał się na początku sezonu w wielkoszlemowym Australian Open, gdzie dotarł do półfinału. Następnie wygrał turnieje w Miami, Tokio i w Hongkongu co go wywindowało na pierwsza pozycję listy ATP.
Na kortach Rolanda Garrosa, gdzie przez całą karierę mu nie szło dotarł do ćwierćfinału. Ale zrewanżował się sobie podczas Wimbledonu, gdzie wygrał cały turniej, pokonując w finale Jima Couriera 7-6(3), 7-6(6), 3-6, 6-3. Był to drugi triumf Samprasa w wielkim szlemie. Dwa miesiące później wygrał po raz drugi US Open. Mimo iż na ostatnim w sezonie turnieju mistrzów rozgrywanym we Frankfurcie przegrał w finale z Niemcem Michaelem Stichem, z 8 tytułami na koncie zakończył sezon jako decydowany lider rankingu ATP.
W 1994 Sampras potwierdził swoją klasę wygrywając aż dziesięć turniejów, w tym dwa wielkoszlemowe. Zdobył po raz pierwszy tytuł w Australian Open i co się nie zdarza często drugi raz z rzędu wygrał Wimbledon- turniej, którego był królem przez cały okres kariery.
Sezon zakończył wygrywając po raz drugi w karierze turniej Tennis Masters Cup, pokonując tym razem słynnego niemieckiego tenisistę - Borisa Beckera, i ciągle był numerem 1 ATP.
Pete Sampras nie obronił w sezonie 1995 tytułu w Melbourne. Podczas tego turnieju stoczył jeden z najbardziej pamiętnych meczy w karierze w ćwierćfinale z Jimem Courierem, kiedy w piątym secie przeżył załamanie emocjonalne i ze łzami w oczach kończył mecz. Okazało się, że u jego trenera oraz bliskiego przyjaciela Tima Gulliksona wykryto złośliwy nowotwór mózgu. Emocjonalnie zdruzgotany Sampras przegrał w finale ze zdeterminowanym Andre Agassim 6-4, 1-6, 6-7(6), 4-6, z którym w całym sezonie 1995 Sampras miał toczyć bardzo wyrównaną i pasjonującą rywalizację o fotel lidera rozgrywek ATP na koniec sezonu. Sampras wygrał z Agassim w finale turnieju w Indian Wells, ale przegrał w finale turnieju w Miami. Na Wimbledonie Sampras triumfował po raz trzeci z rzędu, pokonując w półfinale po pięciosetowej batalii Gorana Ivaniševicia, a w finale weterana Borisa Beckera 6-7(5), 6-2, 6-4, 6-2. Podczas serii turniejów rozgrywanych na twardych kortach Ameryki Północnej Agassi ponownie pokonał Samprasa, tym razem w finale turnieju w Montrealu. Sampras zrewanżował się Agassiemu za tę przegraną na US Open, kiedy w długo antycypowanym finale ostatniego turnieju wielkiego szlema w tym roku, który miał praktycznie przesądzić o tym kto będzie kończył sezon na pierwszym miejscu rankingu, pokonał swojego rywala po zaciętym pojedynku wynikiem. Po śmierci Gulliksona trenerem Samprasa został były tenisista Paul Annacone, który przestawił grę Amerykanina na styl jeszcze bardziej ofensywny.
W sezonie 1996 Pete Sampras wygrał 8 turniejów, ale tylko jeden turniej rangi wielkiego szlema. W Australii przegrał już w trzeciej rundzie z silnie serwującym Markiem Philippoussisem. Na kortach ziemnych w Paryżu, Sampras nieoczekiwanie doszedł do półfinału, gdzie uległ jednak wyraźnie późniejszemu triumfatorowi Rosjaninowi Kafielnikowowi. W Londynie nie udało mu się obronić przegrywając w ćwierćfinale Holendrem Richardem Krajickiem. Na turnieju US Open Sampras błysnął efektowną grą oraz sportową determinacją. W ćwierćfinałowym meczu z Hiszpanem Àlexem Corretją w tie-breaku piątego seta, Sampras słaniał się na korcie i dostał torsji, ale ostatecznie wygrał. W finale pokonał Michaela Changa w trzech setach . Kończący sezon Masters Cup, był tego roku pamiętny, gdyż Sampras stoczył wtedy jeden z najbardziej zaciętych pojedynków w karierze, pokonując w finale, po stojącym na bardzo wysokim poziomie meczu Borisa Beckera wynikiem 3-6, 7-6(5), 7-6(4), 6-7(11), 6-4. Po raz 4 z rzędu zakończył sezon jako lider rozgrywek ATP.
Król kortu centralnego
Rok 1997 był dal Samprasa jednym z najbardziej udanych w karierze. Amerykanim wygrał 8 turniejów, w tym Australian Open, pokonując w finale młodego Hiszpana Carlosa Moyę, oraz po raz trzeci Wimbledon (w finale pokonał Piolina), wygrał dwa turnieje rangi Masters. Jako jedyny w historii gracz wygrał zarówno Puchar Wielkiego Szlema jak i Tennis Masters Cup w jednym sezonie, pokonując kolejno Patricka Raftera oraz Kafielnikowa. Jedyną niespodziewaną porażkę poniósł na turnieju US Open, gdzie w czwartej rundzie przegrał w pięciu setach z Petrem Kordą.
Kolejny sezon nie był już tak udany, Sampras wygrać tylko cztery turnieje w roku. Pojawili się również groźni rywale, błyskotliwie grający Chilijczyk - Marcelo Rios oraz Australijczyk Patrick Rafter. Samprasowi nie szło zwłaszcza na turniejach wielkoszlemowych. W Australian Open odpadł w ćwierćfinale, a na French Open przegrał w drugiej rundzie z mało znanym Paragwajczykiem Delgado. Ale mimo tego zdołał po raz kolejny(po ciężkim boju z Ivaniseviciem) wygrać Wimbledon. Na US Open przegrał w półfinale w pięciu setach z Patrickiem Rafterem, udało mu się jednak po raz 6 z rzędu zakończyć sezon na pierwszym miejscu listy ATP.
Samprasa w 1999 roku dopadła kontuzja i musiał pauzować przez pierwszą część sezonu. Do gry powrócił jednak w wielkim stylu tuż przed Wimbledonem, kiedy wygrał 24 mecze z rzędu, wygrywając kolejno tytuły w Queens, na Wimbledonie, w Los Angeles i w Cincinnati. W finale Wimbledonu pokonał wracającego do wielkiej formy dawnego rywala Andre Agassiego 6-3, 6-4, 7-5. Agassiego pokonał również w finale Los Angeles oraz półfinale Cincinnati i przystępował do US Open jako zdecydowany faworyt. Z powodu kolejnej kontuzji nie wystąpił w US Open, co poskutkowało spadkiem po 6 latach z pozycji nr. 1 rankingu ATP. Zdołał jednak wygrać po raz 5 Masters Cup w Hanowerze, ponownie pokonując Agassiego 6-1, 7-5, 6-4.
Andre Agassi po raz kolejny stanął mu drodze w 2000 r. w Australian Open, gdzie pokonał Samprasa w półfinału. W dalszej części sezonu osiągnął jednak znaczące sukcesy. Wygrał po raz trzeci prestiżowy turniej w Key Biscayne, i po raz siódmy w karierze zwyciężył na Wimbledonie, mimo iż od drugiej rundy tego turnieju gra z bolesną kontuzją. W finale pokonał po ciężkim meczu Patricka Raftera 6-7(10), 7-6(5), 6-4, 6-2, potwierdzając swoją absolutną dominację na trawnikach Wimbledonu, co dało mu przydomek "króla kortu centralnego" , który przejął do Borisa Beckera. Był to także trzynasty tytuł wielkoszlemowy w karierze Samprasa, który został wówczas rekordzistą jeśli chodzi o liczbę zwycięstw w turniejach wielkiego szlema. Na US Open dotarł do finału, gdzie dość gładko przegrał z młodym Maratem Safinem 4-6, 3-6, 3-6. W turnieju Masters w Lizbonie Amerykanin przegrał z półfinale.
Zbliżał się zmierzch kariery Samprasa. Od czasu zwycięstwa w Wimbledonie, nie wygrał przez następne 24 miesiące żadnego turnieju. W turniejach wielkoszlemowych najdalej doszedł w US Open, gdzie uległ dopiero w finale, jednak nie udało mu się obronić tytułu na kortach Wimbledonu, gdzie przegrał z młodym Rogerem Federrerem w czwartej rundzie.
Ostatni wielki triumf
W 2002 roku Sampras przegrał w finale turnieju w Houston z Andy Roddickiem. Tuż przed turniejem US Open w 2002 roku Sampras był skazywany przez znawców na porażkę we wczesnej fazie turnieju. Amerykanin pokonał jednak po ciężkich bojach młodszych zawodników (m.in. Grega Rusedskiego, Tommy'ego Haasa i Andy'ego Roddicka) i doszedł do finału, gdzie po raz kolejny zmierzył się z Agassim. Sampras wygrał ostatni mecz na tym turnieju, pokonując Agassiego 6-3, 6-4, 5-7, 6-4 i zdobywając tym samym 14 tytuł wielkiego szlema w karierze. Był to, jak się okazało, ostatni mecz w karierze Samprasa, który nie grał przez cały następny rok, ale decyzję o przejściu na sportową emeryturę oficjalnie ogłosił dopiero na US Open w 2003 roku. Tuż po zakończeniu kariery przez amerykańskiego tenisistę zaczęto wymieniać go w gronie największych mistrzów tej dyscypliny.
Sampras dwukrotnie zdobył wraz z reprezentacją USA Puchar Davisa: w 1992 i w 1995 roku. Dwukrotnie także zwyciężał w grze podwójnej.
Jest rekordzistą pod względem czasu jaki spędził na pozycji nr.1 w rankingu ATP(286 tygodni). W 2007 Pete Sampras został wpisany na listę Międzynarodowej Galerii Sław Tenisa (International Tennis Hall Of Fame).
info: wikipedia
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz