Earvin „Magic” Johnson
Narodowość: USA
Dyscyplina: Koszykówka
Największe osiągnięcia:
- Mistrz Olimpijski z Barcelony(1992 r.)
- 5-krotny Mistrz NBA – 1980, 1982, 1985, 1987, 1988(Los Angeles Lakers)
- 3-krotnie wybierany najlepszym koszykarzem ligi NBA( MVP sezonu zasadniczego)-1987, 1989, 1990
- 3-krotnie wybierany najlepszym koszykarzem finałów(MVP finałów) – 1980, 1982, 1987
- 9-krotnie wybierany do pierwszej piątki sezonu NBA (1983-1991)
- 12 występów w Meczu Gwiazd
- Rekordzista pod względem średniej ilości asyst na mecz – 11,2 na mecz
Magic Johnson był bardzo silnym, a jednocześnie bardzo sprawnym i świetnie wyszkolonym zawodnikiem. Grał na pozycji rozgrywającego, co raczej jest domeną niższych i mniejszych koszykarzy. Przy wzroście 206 cm, ważył około 116 kg. Grał szybko, często zaskakując niekonwencjonalnym podaniem, lub efektownym wsadem.
Początki
Earvin Johnson, bo tak naprawdę ma na imię „Magic” urodził się w Lansing, gdzie rozpoczął swoją wielką karierę sportową. Ojciec „Magica” był pracownikiem fizycznym w General Motors, zaś matka Christine pracowała jako szkolna portierka. Swoje pierwsze sukcesy w koszykówce osiągał jeszcze w liceum Everett High School w Lansing. To tam po jednym ze wspaniałych występów Johnsona, gdzie zdobył triple-double(punkty, asysty i zbiórki powyżej 10), dziennikarz Fred Stabley Jr., nazwał Johnsona „Magic”. Z drużyną z Lansing Johnson zdobył mistrzostwo stanu Michigan.
Magic Johnson zrezygnował z gry w największych i najlepszych uczelniach i w 1977 r. wybrał miejscowe Michigan State University.
Johnson początkowo nie dążył do robienia profesjonalnej kariery, zamiast tego skupiając się na specjalizacji studiów z komunikacji i na pragnieniu, aby zostać komentatorem telewizyjnym, co nie przeszkadzało mu w byciu świetny zawodnikiem. Johnson zdobywał średnio 17 punktów, 7,9 zbiórek oraz 7,4 asyst na mecz jako pierwszoroczniak przyczynił się do zdobycia przez drużynę uniwersytecką tytułu Big Ten Conference. Dodatkowo zespół z Michigan w zmaganiach o mistrzostwo NCAA dotarł do finałowej ósemki, przegrywając jednak z przyszłymi mistrzami - Kentucky Wildcats.
Rok później Johnson grał już w samym finale rozgrywek NCAA, gdzie napotykał drużynę Indiana State University, prowadzone przez inną przyszłą legendą koszykówki - Larry'ego Birda. W tym słynnym finale drużyna Magica zwyciężyła 75–64, a Johnson został wybrany najbardziej wartościowym graczem final four. Po dwóch latach grania w college'u, Johnson został powołany na draft do NBA w 1979 roku.
Kariera w NBA
Johnson z numerem 1 został pozyskany przez Los Angeles Lakers, gdzie największe wrażenie na Magicu robiło to, że będzie grać z wspaniałym Kareemem Abdulem Jabbarem, centrem drużyny, który został najlepiej punktującym koszykarzem w historii NBA. Już w pierwszy sezonie Johnson miał średnią 18 punktów, 7,7 zbiórek i 7,3 asyst na mecz co sprawiło, że został wybrany do pierwszej „5” debiutantów roku, a także wystąpił jako podstawowy gracz w Meczu Gwiazd. Bardzo dobre występy Jabbara i Magica sprawiły, że Lakers doszli do samego finału gdzie spotkali się drużyną Philadelphia 76ers, z Juliusem Erving’iem w składzie. W szóstym meczu z powodu kontuzji nie mógł wystąpić Kareem Abdul Jabbar, Lakers prowadzili w finałach 3–2, ale trener Lakersów - Paul Westhead zdecydował się wystawić Johnsona na pozycji centra. Magic zagrał jeden z najlepszych meczy w karierze zdobywając 42 punkty, 15 zbiórek, 7 asyst i 3 przechwyty. Los Angeles wygrali 123–107, zdobywając mistrzostwo. Johnson został jedynym debiutantem, który zdobył nagrodę MVP finałów. Został także jednym z czterech zawodników, którym udała się sztuka zdobycia mistrzostwo NCAA i NBA pod rząd.
Sezon 1980/1981 nie był szczęśliwym dla Johnosna, choć nie wynikało to z słabej gry a dość poważnej kontuzji kolana, która wykluczyła z 45 meczy. Jak sam później wspominał rehabilitacja i powrót do sprawności fizycznej było jednym z najcięższych do przeżyć w karierze. Magic Johnson powrócił do gry w momencie rozpoczęcia fazy play-off. W drugiej rundzie Lakers spotkali się z Houston Rockets przegrywając rywalizację 2–1, po tym gdy Johnson nie trafił rzutu w ostatniej sekundzie trzeciego meczu.
Rekordowy kontrakt i kolejne sukcesy
Johnson stał się bohaterem przerwy między sezonowej, podpisując rekordowy wówczas kontrakt z Lakersami, opiewający na 25 milionów dolarów przez okres 25 lat. Na początku sezonu 1981/1982, Magic popadł w konflikt z trenerem Westheadem, grożąc nawet odejściem z klubu. Skończyło się na zwolnieniu trenera i zatrudnieniu nowego szkoleniowca - Pata Rileya. Kibice obwiniali za to Johnsona, przez co bywał wygwizdywany na meczach.
Mimo tego Johnson ze średnią 18,6 punktów, 9,6 zbiórek, 9,5 asyst i, najlepszymi w lidze, 2,7 przechwytów na mecz został wybrany do drugiej piątki All-NBA Team. Dołączył również do Wilta Chamberlaina i Oscara Robertsona, jedynych koszykarzy NBA, którzy osiągnęli 700 punktów, 700 zbiórek i 700 asyst w jednym sezonie.
Lakers w fazie do play-off, ponownie spotkali się naprzeciw Philadelphi 76ers. Po trible-double zaliczonym przez Johnsona w meczu nr 6, Lakers pokonali Sixers 4–2, a Magic zdobył swoją drugą statuetkę MVP finałów. Podczas serii przeciw Sixers Johnson miał średnio 16,2 punktów, przy 53,3% skuteczności rzutów, 10,8 zbiórek, 8 asyst i 2,5 przechwytów na mecz.
W kolejnym sezonie Johnson spisywał się wyśmienicie, ze średnią 16,8 punktów, 10,5 asyst i 8,6 zbiórek na mecz, został wybrany do najlepszej piątki ligi. W raz z zespołem dotarł do finału w 1983 roku i po raz trzeci zmierzyli się z drużyną z Filadelfii. którym przewodzili center, Moses Malone oraz Julius Erving. Lakers zostali pokonani przez Sixers 4–0, a Malone zdobył tytuł MVP finałów.
W piątym sezonie Magica Johnsona w NBA ponownie dotarł on ze swoją drużyną do finału, gdzie tym razem czekali na nich Boston Celtics z Larrym z Birdem na czele. Po pierwszym wygranym meczu Lakers, w drugim Johnson nie trafił decydującego rzutu w ostatnich sekundach i był remis. W trzecim meczu górą okazał się Boston Celtics wygrywając 124-121, mimo aż 21 asyst Magica. Jednak w 4 meczu przestrzelił dwa rzuty wolne na wagę zwycięstwa, po dogrywce wygrali Celtics. Po 6 meczach stan rywalizacji wynosił 3:3, i w decydującym pojedynku nr 7 w Bostonie, gdy na minutę przed końcem Lakers przegrywali 3 punktami, obrońca Celtics Dennis Johnson zabrał piłkę „Magicowi” i ostatecznie mistrzami NBA zostali koszykarze z Bostonu.
Szansę na rewanż Johnson i koledzy mieli już następnego roku, gdzie w finale ponownie spotkali się z drużyna z Bostonu. O mistrzostwie zadecydował szósty mecz, w którym Lakersi pokonali Celtów. Magic Johnson przy dużym udziale Abdula Jabbra sięgną po trzecie mistrzostwo NBA.
Sezon 1985/1986 nie był już tak udany Lakers odpadli z fazie play-off z Houston Rockets.
W następnym sezonie Johnson osiągnął najwyższą w karierze średnią ilość punktów na mecz - 23,9, przy 12,2 asyst i 6,3 zbiórkach.. Otrzymał swoją pierwszą nagrodę MVP sezonu zasadniczego. W finale za rywali Lakers po raz trzeci w latach 80-tych mieli Celtics. W czwartym meczu serii finałowej Johnson trafił rzutem hakiem w ostatniej sekundzie ponad Robertem Parishem i Kevinem McHalem zapewniając wygraną swojemu zespołowi 107 do 106. Ostatecznie Lakers pokonało Celtics po sześciu meczach, a „Magic” został nagrodzony trzecią statuetką MVP finałów.
Ostatnie mistrzostwo
Przed sezonem 1987/1988 Los Angeles Lakesr postawiło sobie za cel obronę tytułu mistrzowskiego, a sam trener Pat Riley obiecał to publicznie, choć ostatnim razem zdobycie mistrzostwa dwa razy pod rząd zdarzyło się 1969 r. Johnson miał kolejny udany sezon ze średnimi 19,6 punktów, 11,9 asyst i 6,9 zbiórek na mecz. W fazie play-off stoczyli ciężkie 7 meczowe boje z Utah Jazz, a później z Dallas Mavericks, by w finale trafić na Detroit Pistons,
W pierwszych sześciu meczach finału, oba zespoły podzieliły między sobą zwycięstwa. W siódmym, decydującym meczu skrzydłowy Lakers, a jednocześnie MVP tych finałów, James Worthy zaliczył pierwsze w karierze triple-double zdobywając 36 punktów, 16 zbiórek, 10 asyst i poprowadził swoją drużynę do zwycięstwa 108–105. Mimo że Johnson nie został wybrany MVP, to zdobywał średnio 21,1 punktów przy 55 procentowej skuteczności rzutów, a także dokładając 13 asysty. Lakers po raz pierwszy od 19 lat obroniło tytuł mistrzowski, A Magic Johnson zdobył 5 pierścień mistrzowski, i jak się okazało ostatni.
W następnym sezonie Johnosn grał znakomicie, średnie Johnsona na mecz na poziomie 22,5 punktów, 12,8 asyst i 7,9 zbiórek zapewniły mu drugą nagrodę MVP sezonu zasadniczego. Drużyna Lakers awansowała do finałów NBA, gdzie ponownie spotkali się z drużyną z Detroit. Jednak Johnsona w drugim meczu zerwał ścięgno udowe, a jego absencja znacznie wpłynęla na formę zespołu. Lakers przegrało z Pistons 4-0.
Sezon 1989/1990 Magic po raz pierwszy w swej karierze rozpoczął bez Kareema Abdula Jabbara, który odszedł na zasłużoną emeryturę. Johnson zdobył swoją trzecią nagrodę najlepszego koszykarza sezonu zasadniczego. Lakers odpadli jednak w półfinale Konferencji Zachodniej, ulegając Phoenix Suns i osiągając najsłabszy wynik od 9 lat.
Johnson dobrze prezentował się podczas sezonu 1990/1991, kiedy osiągał średnio 19,4 punktów, 12,5 asyst i 6,6 zbiórek na mecz, a Lakers dotarli do finałów NBA. Natrafili tam na Chicago Bulls prowadzonych przez asa -Michaela Jordana., wówczas już pięciokrotnego króla strzelców ligi. Chociaż mecz przedstawiano jako pojedynek między Johnsonem a Jordanem, to kluczową rolę odegrał Scottie Pippen, który skutecznie powstrzymywał Magica. Mimo dwóch meczów, w których Johnson zdobył triple-double, Michael Jordan poprowadził swój zespół do zwycięstwa 4–1. W ostatniej finałowej serii w karierze Johnson zdobywał średnio 18,6 punktów przy 43,1% skuteczności, a także miał 12,4 asyst i 8 zbiórek na mecz.
Zakażenie wirusem HIV i złoto olimpijskie
Świar sportu obiegła zaskakująca i wielu szokująca wiadomośc. Podczas badanń przez sezonem 1991/1992 u Magica Johnsona stwierdzono obecność wirusa HIV. 7 listopada 1991 roku Magic ogłosił, że z tego powodu jest zmuszony zakończyc karierę sportową. Mimo, że Johnson nie grał, to kibice wybrali go do pierwszej piątki na Mecz Gwiazd. Johnosn mimo protestu niektórych koszykarzy, wystąpił w tym meczu, zostajać także MVP tego spotkania. Mimo, że był nosicielem wirusa został również powołany na Igrzyska Olimpijskie w Barcelonie w 1992 r. to owianej legendą „Drużyny Marzeń”(Drean Team), w skałdzie z takimi legendami jak; Michael Jordan, Larry Bird, Charles Barkley, Karl Malone, Scottie Pippen czy Patrick Ewing. Mimo, że Johnosn z powodu kontuzji rzadko wychodził na boisko to jednak zdobył olimpijskie złoto, a jego występy były nagradzane owacją.
Schyłek kariery
Przed sezonem 1992/1993 Magic ogłosił, że nosi się z zamiarem powrotu do NBA, jedna ostatecznie do tego nie doszło, co jak sam twierdził wiązało się z dylematem moralnym i sprzeciwu niektórych graczy. W 1994 r. pod koniec sezony Johnosn powrócił do Lakers ale jako trener, zastępując Randy'ego Pfunda. Jednak debiut trenerski nie bardzo mu wyszedł i postanowił zrezygnować z trenerki. Kupił za to 5 % udziału klubu Los Angeles Lakers.
Johnosn ponownie chciał powrócić do grania w kolejnym sezonie i tym razem mu się udało. W wieku 36 lat notował niezłe występy ze średnią 14,6 punktów, 6,9 asyst i 5,7 zbiórek na mecz. Po odpadnięciu Lakers w fazie play-off Johnson ostatecznie zakończył karierę w NBA.
Od momentu dowiedzenia się, że jest nosicielem wirusa HIV, Magic Johnson poświcił się na rzecz zwalczania tej choroby i zapobiegania zakożeniu. Napisał książkę o bezpiecznym sexie, po tym jak przyznał, że jego zakarzenie wynikło z ryzykownych zachowań sexualnych. Johnson stworzył włąsną fundację Magic Johnson Foundation, mająca za cel zwalczanie HIV. Podczas Światowego Dnia AIDS w 1999 roku i służył jako Posłaniec Pokoju ONZ.
Poza boiskiem
Były koszykarz prowadzi firmę Magic Johnson Enterprises, wartą 700 milionów dolarów. Johnson zajmował się również przemówieniami motywującymi. Był również komentatorem meczów NBA, pracującym dla telewizji TNT, NBC i ESPN. W 1994 roku Johnson stał się jednym z właścicieli Los Angeles Lakers. Pełnił także funkcję wiceprezesa klubu. Swoje udziały we własności Lakers sprzedał w październiku 2010 roku.
W swojej karierze aż 138 razy zaliczył triple-double, co jest drugim z najlepszych wyników w historii NBA. Zaliczył też najwięcej asyst w play-off(24), oraz w meczy finałowym(21). Jest także rekordzistą pod względem sumy asyst w meczach play-off(2346). Magic Johnson został wyróżniony w 1996 roku jako członek grona 50 najlepszych koszykarzy w historii NBA.
Johnson po raz pierwszy został ojcem w 1981 roku, gdy ze związku z Melissą Mitchell urodził się Andre Johnson. Chociaż Andre był wychowywany przez matkę, odwiedzał ojca każdego lata, a od października 2005 roku pracował dla Magic Johnson Enterprises, jako dyrektor ds. marketingu[68]. W 1991 roku Johnson ożenił się z Earlithą „Cookie” Kelly, biorąc skromny ślub w Lansing, na którym obecni byli Isiah Thomas, Mark Aguirre i Herb Williams[69]. „Magic” i Cookie mieli jednego syna, Earvina III, a także adoptowaną w 1995 roku córkę, Elisę
źródło: wikipedia
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz